H 21η Μαρτίου έχει οριστεί ως η παγκόσμια ημέρα κατά των διακρίσεων.Με αφορμή λοιπόν αυτή την ημέρα μνήμης ας θυμηθούμε λίγο τί είχε συμβεί στη Γαλλία πριν ένα χρόνο περίπου κι ας αναλογιστούμε πόσο εύκολο είναι να γίνουμε ρατσιστές όλοι εμείς που θεωρούμε ότι το θέμα δεν μας αφορά,αλλά που φοβόμαστε να μιλήσουμε στο γείτονα γιατί είναι ξένος και αρνούμαστε στο παιδί μας να κάνει παρέα με παιδιά άλλης εθνικότητας γιατί αυτά θα χαλάσουν και το δικό μας το παιδί!Για να μη μιλήσουμε για τα δικαιώματα των ξένων και το δικαίωμά τους να σηκώσουν τη σημαία μας!Και να μην ξεχνάμε ότι ο ρατσισμός δεν αποκλείει από την κοινωνία μόνο τους ξένους,αλλά τους διαφορετικούς.Κι αν εσείς νομίζετε ότι είστε ίδιοι με τους υπόλοιπους γελιέστε.Για ψάξτε..παίρνετε τα ίδια χρήματα όλοι,έχετε την ίδια μόρφωση,σας σέβονται όλοι το ίδιο ή μήπως νιώθετε ότι σας καταπιέζουν;Όσο για τα άτομα με αναπηρία,αυτά κι αν βιώνουν το ρατσισμό σε όλο του το μεγαλείο!Ο ρατσισμός καραδοκεί πίσω από τον συντηρητισμό και του εθνικισμό,την ψωροπερηφάνεια και τη χαμηλή αυτοεκτίμηση.Και σίγουρα είναι κάτι που δεν ταιριάζει στους ΄Ελληνες!

Ανθρωπότητα ώρα μηδέν

Μια χώρα στις φλόγες.Οι οργισμένοι οικονομικοί μετανάστες ζωντάνεψαν στους δρόμους του Παρισιού σκηνές της γαλλικής επανάστασης.Οδοφράγματα,φωτιές,λεηλασίες όλα ίδια.Μόνο η πυρπόληση των αυτοκινήτων που τότε δεν υπήρχαν διαφέρει.Αλλά και οι αιτίες παρόμοιες.Η οικονομική εξαθλίωση ,η ξενοφοβία και ο ρατσισμός,η εκμετάλλευση των ασθενέστερων οικονομικά από τους ισχυρότερους.
Τα ιστορικά γεγονότα δεν επαναλαμβάνονται.Επαναλαμβάνονται δυστυχώς οι συνθήκες που τα προκαλούν.Όταν οι λαοί βρίσκονται σε εγρήγορση το αντιλαμβάνονται και αντιδρούν εγκαίρως.Όταν εφησυχάζουν και αδυνατούν να αντιληφθούν το μέγεθος του προβλήματος οδηγούνται σε ταραχές και καταποντίζονται.
Το πρόβλημα της ανεργίας σε συνδυασμό με τους οικονομικούς μετανάστες δεν είναι καινούριο.Το αντιμετώπισε η Αμερική στις αρχές του αιώνα,αλλά και τη δεκαετία του 50.Το αντιμετώπισε η Γερμανία τη δεκαετία του 70 αλλά και μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου .
Κάθε φορά που στην αγορά εργασίας προστίθεται νέο δυναμικό είναι φυσικό να υπάρχει πτώση ημερομισθίων,δυσκολία στην ανεύρεση εργασίας,ξενοφοβία,ρατσισμός ακόμη κι απέναντι σε συμπατριώτες,όπως στην περίπτωση της Γερμανίας μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου ή των Ελλήνων με τους πρόσφυγες από Μ.Ασία το 1922.
Ο απλός λαός είναι φυσικό να φοβάται ανθρώπους,ήθη,έθιμα που δε γνωρίζει.Είναι λογικό να ανησυχεί όταν βλέπει πως οι ξένοι βρίσκουν πιο εύκολα δουλειά από τους ντόπιους και να «φρικάρει» όταν βλέπει τα παιδιά του να υιοθετούν ξένες συνήθειες αντίθετες με τα μέχρι τότε πιστεύω του.
Όμως σ’ αυτό τον κόσμο κανείς δεν μπορεί να ζήσει μόνος του.Οι εποχές έχουν αλλάξει.Τα σύνορα είναι πλέον ανοιχτά σε όλους.Ο καθένας μας μπορεί να μετακινηθεί και να εγκατασταθεί όπου θέλει.Για να μπορέσει όμως να λειτουργήσει αυτό το πολυπολιτισμικό μοντέλο θα πρέπει όλοι να καταλάβουν πως οι ακρότητες δε βγάζουν πουθενά.
Με τη βία δε λύνονται τα προβλήματα των μεταναστών.Η βία θα φέρει και άλλη βία και η καχυποψία κι ο φόβος που θα φωλιάσει στις ψυχές των ανθρώπων θα γίνουν μόνιμα αν δε δοθεί σύντομα λύση.
Είναι καιρός οι πολιτικοί καταρχήν να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους που πρώτα τους υποσχέθηκαν τη γη της επαγγελίας και μετά τους ξέχασαν.Ας μην εθελοτυφλούμε.Οι οικονομικοί μετανάστες στηρίζουν την οικονομία, της χώρας που τους υποδέχεται.Χρειάζονται επομένως κι εκείνοι υποστήριξη.
Από την άλλη οι συνετοί πολιτικοί οφείλουν να διασφαλίζουν τους πολίτες της χώρας τους απέναντι σε φαινόμενα διακρίσεων έτσι ώστε να μη νιώθουν ξένοι στην ίδια τους τη χώρα.
Η αρμονική συνύπαρξη των λαών μπορεί να επιτευχθεί.Χρειάζεται όμως:
 θέσπιση νόμων που θα διασφαλίζουν τα δικαιώματα τόσο των μεταναστών όσο και των αυτοχθόνων.
 Παροχή κινήτρων στις επιχειρήσεις για να προσλαμβάνουν τόσο ντόπιους όσο και μετανάστες
 Περιορισμός του φαινομένου των λαθρομεταναστών γιατί έτσι ευνοείται η παράνομη εργασία και το έγκλημα.
 Προώθηση της ιδέας της ανεκτικότητας και της συνύπαρξης μέσα από το σχολικό πρόγραμμα,αλλά και μέσω των ΜΜΕ.
΄Όταν ένας λαός αισθάνεται ασφαλής είναι γενναιόδωρος και με τους άλλους.΄Όταν νιώθει ότι απειλείται γίνεται άδικος και πικρόχολος.Ας ευχηθούμε τα γεγονότα στη Γαλλία να καταλαγιάσουν σύντομα και να διδαχτούμε από αυτά.Μας αφορά όλους,καθώς δεν υπάρχει πλέον λαός που ζει μόνος του.

Δέσποινα Παυλίδου
φιλόλογος