4η ΕΚΘΕΣΗ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΚΑΙ ΕΦΗΒΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) και το Υπουργείο Πολιτισμού (ΥΠΠΟΤ) διοργανώνουν, με τη συνεργασία των εκδοτών παιδικού - εφηβικού βιβλίου, του Συνδέσμου Εκδοτών Βιβλίου (ΣΕΚΒ) και του Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου (ΙΒΒΥ), την 4η Έκθεση Παιδικού και Εφηβικού Βιβλίου. Η Έκθεση θα πραγματοποιηθεί από τις 28 έως τις 31 Ιανουαρίου 2011 στις εγκαταστάσεις της HELEXPO, στο Μαρούσι. Στη διάρκεια αυτού του τετραημέρου, οι μικροί και οι μεγάλοι επισκέπτες της Έκθεσης θα έχουν την ευκαιρία ν’ αγκαλιάσουν τα βιβλία και να ταξιδεύσουν μαζί τους στον υπέροχο κόσμο της παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας. Πρόκειται για μια ξεχωριστή συνάντηση που όχι μόνον κεντρίζει το ενδιαφέρον των παιδιών αλλά και διευρύνει τους ορίζοντές τους μέσα από τη γραφή και την ανάγνωση. Η 4η Έκθεση Παιδικού και Εφηβικού Βιβλίου αποτελεί σημείο επαφής με συγγραφείς και εικονογράφους, εκδότες και άλλους επαγγελματίες από τον χώρο του ελληνικού βιβλίου. Είναι ακόμη μια πρόκληση για να παρακολουθήσουν οι επισκέπτες μια σειρά από ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις στο πλαίσιο του πλούσιου πολιτιστικού προγράμματος. Τι θα βρει ο επισκέπτης στην Έκθεση Όλη τη βιβλιοπαραγωγή της χρονιάς για όλες τις ηλικίες και όλα τα γούστα. Πλούσιο πολιτιστικό πρόγραμμα στην Παιδική Γωνιά (5-12 ετών) και στη Γωνιά των Εφήβων (12-17 ετών). Περισσότερες από 150 εκδηλώσεις: συναντήσεις με συγγραφείς και εικονογράφους, εργαστήρια δημιουργικής γραφής, παρουσιάσεις βιβλίων, θεατρικά, μουσικά και εικαστικά δρώμενα κ.ά. Γωνιά Εκπαιδευτικών και Γονέων: ημερίδες, σεμινάρια, εργαστήρια. Περίπτερο του mikrosanagnostis.gr, του νέου κόμβου του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου για παιδιά. Φωτογραφίες από την περσινή διοργάνωση

Διευθύντρια: Κατρίν Βελισσάρη Συντονίστρια: Μαρία Ρουσάκη

Ανοικτή στο κοινό από 9.00 - 20.00. ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟΣ

Χριστουγεννιάτικη ιστορία

του Μιχάλη Γκανά

Κάθεται μόνος
και καθαρίζει τ’ όπλο του δίπλα στο τζάκι.
Κανείς δε θά ’ρθει και το ξέρει,
κλείσαν οι δρόμοι από το χιόνι, σαν πέρυσι,
σαν πρόπερσι, Χριστούγεννα και πάλι
και τα ποτά κρυώνουν στο ντουλάπι.
Το τσίπουρο στυφό, το ούζο γάλα
και το κρασί ραγίζει τα μπουκάλια.
Εκείνη τρία χρόνια πεθαμένη.

Κάθεται μόνος του δίπλα στο τζάκι,
δεν πίνει, δεν καπνίζει, δε μιλάει.
Στην τηλεόραση χιονίζει,
το στρώνει αργά στο πάτωμα και στο τραπέζι
και στις παλιές φωτογραφίες,
γνώριμα μάτια των νεκρών,
που τον κοιτάζουν απ’ το μέλλον.
Εκείνη τρία χρόνια πεθαμένη
και μόνο το δικό της βλέμμα
έρχεται από τα περασμένα.

Κοντεύουνε μεσάνυχτα
και καθαρίζει τ’ όπλο του απ’ το πρωί.
Πώς να του πω «Καλά Χριστούγεννα»,
ευχές δε φθάνουν ως εδώ,
δρόμοι κλεισμένοι, τηλέφωνα κομμένα,
η σκέψη αρπάζεται απ’ το κλαδί της μνήμης,
μα να τρυπώσει δεν μπορεί στη μοναξιά του.
Μια μοναξιά που χτίστηκε σιγά σιγά
μ’ όλα τα υλικά και δίχως λόγια.

Κοντεύουνε ξημερώματα κι ακόμη
γυαλίζει τ’ όπλο του δίπλα στο τζάκι
με αργές κινήσεις σα να το χαϊδεύει.
Μένει στα δάχτυλα το λάδι
αλλά το χάδι χάνεται.
Θυμάται κυνηγετικές σκηνές
με αγριογούρουνα και χιόνια ματωμένα,
πριν γίνει θήραμα κι ο ίδιος
στην μπούκα ενός κρυμμένου κυνηγού,
που τον παραμονεύει αθέατος
αφήνοντας να τον προδίδουν κάθε τόσο
πότε μια λάμψη κάνης,
πότε μια κίνηση στις κουμαριές
κι η μυρωδιά απ’ το βαρύ καπνό του.
Ξέρει καλά ότι κρατάει
μακρύκανο παλιό μπροστογεμές
γεμάτο σκάγια και μπαρούτι μαύρο.
Όταν αποφασίσει να του ρίξει
δε θα προλάβει πάλι να τον δει
πίσω απ’ το σύννεφο της ντουφεκιάς του.

Αν σκέφτεται στ’ αλήθεια κάτι τέτοια,
και δεν τον τιμωρώ εγώ μ’ αυτές τις σκέψεις,
πώς να πλαγιάσει και να κοιμηθεί.
Λέω να γίνω πατέρας του πατέρα μου,
ένας πατέρας που του έτυχε
σιωπηλό και δύστροπο παιδί,
και να του πω μια ιστορία
για να τον πάρει ο ύπνος.

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά πάρε και τον πατέρα...

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά
πάρε και τον πατέρα· απ’ τις μασχάλες πιάσ’ τονε
σα νά ’ταν λαβωμένος. Όπου πηγαίνεις τα παιδιά
εκεί περπάτησέ τον, με το βαρύ αμπέχωνο
στις πλάτες του ν’ αχνίζει.

Δώσ’ του κι ένα καλό σκυλί
και τους παλιούς του φίλους, και ρίξε χιόνι ύστερα
άσπρο σαν κάθε χρόνο. Να βγαίνει η μάνα να κοιτά
από το παραθύρι, την έγνοια της να βλέπουμε
στα γαλανά της μάτια, κι όλοι να της το κρύβουμε
πως είναι πεθαμένη.

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά
πάρε κι εμάς μαζί σου, με τους ανήλικους γονείς,
παιδάκια των παιδιών μας. Σε στρωματσάδα ρίξε μας
μια νύχτα του χειμώνα, πίσω απ’ τα ματοτσίνορα
ν’ ακούμε τους μεγάλους, να βήχουν, να σωπαίνουνε,
να βλαστημούν το χιόνι. Κι εμείς να τους λυπόμαστε
που γίνανε μεγάλοι και να βιαζόμαστε πολύ
να μοιάσουμε σ’ εκείνους, να δούν πως μεγαλώσαμε
να παρηγορηθούνε.


(από το Γυάλινα Γιάννενα, Καστανιώτης 1989)

Κοινό συμφέρον και δημοκρατία - Αναφορά στην Ζακλίν ντε Ρομιγί

Τάσος Γιαλίδης

Έφυγε στα γεμάτα 98 της, τόσο ανθρώπινα όσο κι έζησε, η Ζακλίν ντε Ρομιγί.

Τη χαρά των βιβλίων και αναφορών της όσοι την απόλαυσαν από τις εκδόσεις ΑΣΤΥ ή τα πρωτότυπα Γαλλικά, ας την ανανεώσουν.

Για τους υπόλοιπους η επαφή με το «Γιατί η Ελλάδα», ή τον «Αλκιβιάδη» είναι ένας από τους άξιους τρόπους, για να σκεφτούμε καλύτερα το τώρα, το που θέλουμε να πάμε και από ποιο εντέλει Πνευματικό Οικουμενικό Ταμείο θα επιλέξουμε να νοηματοδοτήσουμε τον συλλογικό μας βίο.

Η Ρομιγί δεν ήταν φιλέλληνας ή κάτοικος Ελλάδος ή όποια άλλη λεκτική χρήση, περισταλτική του ελληνικού νοήματος εφευρεθεί, για δήθεν ενδυνάμωση της κρατικής μας υπόστασης.

Ήταν ελληνίστρια, έζησε την Ελλάδα, με την Αθήνα του 5ου αιώνα σαν «επιστημονικό παράδειγμα», σαν αναφορά οδηγητική στην γέννηση ιδεών, στην εφευρετικότητα που επινοεί τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη, το νόμος το μέτρο, ην ηπιότητα, τελικά το ανθρώπινο που ορίζεται ως ρύθμιση του συναισθήματος.

Χαρακτηριστικό στη σκέψη της Ρομιγί, το παράδειγμα «ενσυναίσθησης» του ομηρικού Οδυσσέα. Ο θνητός ήρωας, ένθεος καθότι άνθρωπος, αρνείται την πρόσκληση της θεάς Αθηνάς που τον καλεί να παρακολουθήσει το χαμό του εχθρού του Αίαντα, δηλαδή λέει όχι σε μια από τις ισχυρές παρορμήσεις του. «Είμαι άνθρωπος και θα μπορούσε να μου συμβεί το ίδιο».

Πρόκειται για την ελληνική -κατά Ρομιγί- εκδοχή της ουσίας του ανθρώπινου , ως συνείδησης του κοινού, του ισόμοιρου, το οποίο και λειτουργεί σαν ρυθμιστής, σαν διευθυντής ορχήστρας στην εσωτερική συναυλία των οργάνων-θεών, παρορμήσεων , συναισθημάτων- που προκαλεί η ζωή και το γεγονός.

Δεν υπάρχει άλλος θεός εκτός των μονίμως ενοικούντων στην «ψυχή» των ανθρώπων. Η συναίσθηση της κοινής υπόστασης, η δυνατότητα να βλέπεις στον άλλο την κοινή ανθρώπινη ουσία, είναι η τελική επαναστατική ιδέα, αυτή που προσδίδει στον ελληνισμό την οικουμενικότητα. Γιατί προσφέρει στο άτομο το ουσιώδες κριτήριο στην επιλογή στάσεων, συμπεριφορών, πράξεων. Είναι η πυξίδα ατομικής αλλά και συλλογικής ζωής, είναι ο πυρήνας του Κόσμου.

Τα υπόλοιπα που διαχρονικά επέζησαν ως σκέψη και κόσμος Ελλάδας, από τη γέννηση της δημοκρατίας έως την έννοια του τραγικού, είναι απλώς επιτεύγματα αυτής της ιδιοφυούς σύλληψης που συνδέει το ατομικό και μερικό με το γενικό και συλλογικό , λειτουργώντας ως έννοια οικουμενική, ως παράδειγμα καθολικό.

Έτσι στον αρχαικό δημόσιο βίο η συνείδηση της κοινής ουσίας οδηγεί στην αναγνώριση της κοινής μοίρας ως ενδεχόμενου- μπορεί να βρεθώ στη θέση του- και οικοδομεί σε αυτή τη βάση το κοινό συμφέρον, δηλαδή την επιλογή του να ζούμε μαζί- αφού μοιραζόμαστε κάτι κοινό- εφευρίσκοντας, επινοώντας παράλληλα τα «εργαλεία» αυτής της δύσκολης τέχνης. Τη δημοκρατία, τους νόμους, τους θεούς, τους ήρωες δηλαδή τις αξίες που καθολικά διέπουν, χρωματίζουν, ζωογονούν, το εφήμερο, το συγκεκριμένο, το καθημερινό.

Η ροή της Ελληνικής σκέψης, η συνεχής συγκρουσιακή μετάβαση από το ειδικό στο γενικό, και αναδραστικά από το καθολικό στο συγκεκριμένο, αποκαλύπτεται στην εκδοχή Ρομιγί, με την αρμονία και την πλαστικότητα που έχει ένα γλυπτό της κλασσικής εποχής ή ένα απόσπασμα λυρικής ποίησης.

Γι αυτό στη σύλληψη της δημοκρατίας η ελευθερία ορίζεται ως πράξη της επιλογής. Και γι αυτό δεν κατοχυρώνεται η ελευθερία αλλά η δυνατότητα επιλογής. Δηλαδή η ατομική συνείδηση της κοινής μοίρας, επιβάλλει το συλλογικό αγαθό της ισότητας δυνατοτήτων επιλογής.

Αναπολούμε; Διηγούμαστε τα ένδοξα;

Η νοσταλγία και η συγκίνηση είναι φανερά, όμως ο λόγος, όπως και η Ρομιγί θα έλεγε, είναι πάντα το τώρα και το εδώ.
Αν κάτι μας οδηγεί αναπόδραστα στην παρακμή, δεν είναι η ανεργία, η αδράνεια θεσμών, η οικονομική ανέχεια ή όποιες άλλες εκδηλώσεις χρεοκοπίας θα ήθελε να συμπεριλάβει κανείς.

Μας λείπει, στη συλλογική μας σημερινή παρουσία, όπως καθημερινά εκδηλώνεται στον ίδιο τόπο που ζούμε, το βασικό γιατί, ο αξιακός λόγος κοινής ύπαρξης.

Όχι σαν συγκεκριμένο ερώτημα του γιατί ζούμε μαζί, αλλά σαν στοχαστική προσπάθεια, θετική διεργασία σκέψης στην κατεύθυνση της αναζήτησης κοινών αναφορών για ένα νέο ξεκίνημα. Μας λείπει κάτι σαν τη σκέψη του Οδυσσέα που ανέδειξε η Ρομιγί.

Ψηφίδα ψηφίδα, με αφετηρία τη φαντασία των παραδόσεων μας και το κεφάλαιο εμπιστοσύνης που γεννά η συνείδηση της ιστορικότητας, χρειάζεται να ορίσουμε τον χάρτη των αξιών του κοινού συμφέροντος για να αντικαταστήσουμε αυτό που απέτυχε. Να αντικαταστήσουμε αυτό που ζήσαμε, την συνειδητή ή όχι συνομολόγηση μιας απο-ανθρώπινης, κοινής υπερ-καταναλωτικής, οξειδωτικής αντίληψης της ευτυχίας ως συσσώρευσης αγαθών.

Που μας χρεοκόπησε γιατί υποχρεωτικά οδηγεί στο να χρησιμοποιούμε «τη σκέψη του Οδυσσέα» ανάποδα. Κοιτάμε μεν τον άλλο όχι όμως για να συναισθανθούμε, αλλά για να συγκριθούμε στη βάση του αν θα χάσει όσα και εμείς από τον μισθό, τις απολαυές, εάν θα «δυστυχήσει» εξίσου.

Και αυτό, συνδικάτα και άτομα και πολιτικοί και ταγοί, το ονομάζουμε δικαιοσύνη και ισομοιρία και προοδευτική πολιτική, κοινωνικό πρόσωπο.

Από εκεί χρειάζεται να αρχίσουμε, αυτή την αναστροφή να ανατρέψουμε. Τότε η ανάπτυξη που κάποιοι εντελώς εργαλειακά και περιοριστικά, θεωρούν τεχνικό ζήτημα, και η ελπίδα που καθολικά αποζητούμε , θα προκύψουν αβίαστα . Ελληνικά.

πηγή:www.newsit.gr

Ετσι ξεμάτιαζαν οι αρχαίοι

Της Ν. ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ-ΡΑΣΣΙΑ

Αν δείτε δύο μαύρα μάτια ζωγραφισμένα σε αρχαίο αγγείο, μη φανταστείτε πως αποτελούν μια παραξενιά του ζωγράφου ή έστω ένα διακοσμητικό μοτίβο.

Μεταλλικό τάμα οφθαλμών (19ος-20ός αι.) Ούτε η γλυπτή απόδοση ενός χάλκινου φαλλού, με πόδια αλόγου και καμπανάκια να κουδουνίζουν από κάτω, έχει να κάνει με κανένα διαστροφικό αρχαίο δημιουργό. Και τα δύο έργα έχουν αποτρεπτικές ιδιότητες για το βάσκανο μάτι.

Τα ορθάνοιχτα μαύρα μάτια τα βλέπουμε συνήθως πάνω ή μέσα σε αρχαία αγγεία πόσης, που χρησιμοποιούσαν οι συμποσιαστές ακριβώς για να αποφύγουν το «μάτιασμα». Τα βλέπουμε ως φυλαχτά και στις μέρες μας, τάματα κρεμασμένα στις εικόνες μέσα στις εκκλησιές.

Οταν θέλουμε να αποτρέψουμε το κακό από επάνω μας, τι κάνουμε; Φτύνουμε τον κόρφο μας. Κι όταν η γιαγιά ξεματιάζει το εγγονάκι της, λέει από μέσα της κάποιες ευχές φτύνοντας το παιδί. Λοιπόν, το φτύσιμο ως αποτρεπτικό της βασκανίας έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα. Ισως γιατί το σάλιο έχει αντισηπτικές ιδιότητες, όπως διαβάζουμε στο εξαιρετικό βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε, «Βάσκανος Οφθαλμός. Σύμβολα μαγείας από ιδιωτικές αρχαιολογικές συλλογές».

«Οι μητέρες ή οι τροφοί, όταν φοβούνταν για την υγεία του βρέφους, έβρεχαν το μέτωπο και τα χείλη του με σάλιο, χρησιμοποιώντας το μέσο δάκτυλο. Επίσης, όποιοι θεωρούσαν ότι είχαν ευτυχήσει τόσο ώστε να επισύρουν τον φθόνο των θεών ή των ανθρώπων "εις κόλπον έπτυον", όπως έφτυναν και στον κόρφο τους όταν ήθελαν να προφυλαχτούν από τον κίνδυνο μολυσματικής ασθένειας ύστερα από συνάντησή τους με ασθενή», διαβάζουμε.

Η ιδέα των αρχαιολόγων της Εφορείας Αρχαιοπωλείων και Ιδιωτικών Αρχαιολογικών Συλλογών και της προϊσταμένης Χριστίνας Μερκούρη να γραφούν μια σειρά από επιστημονικά τεκμηριωμένα άρθρα πάνω στη βασκανία και τα μάγια, ξεκίνησε ουσιαστικά από τον εορτασμό των Ευρωπαϊκών Ημερών πέρυσι και φέτος, που ήταν αφιερωμένος στο θέμα «Μάγοι, ξόρκια, φυλαχτά: Η μαγεία στον αρχαίο και χριστιανικό κόσμο».

Οι υπερφυσικές δυνάμεις και η επίδρασή τους πάνω σε όλα τα όντα, ακόμη και στα αντικείμενα, απασχολούν τον άνθρωπο από την 4η χιλιετία π.Χ. Απόδειξη, ότι έχουν βρεθεί στην Αίγυπτο αποτροπαϊκά για μάγια, που χρονολογούνται σε αυτή την εποχή. Κι επειδή η βασκανία και η δύναμή της είναι διαδεδομένη σε όλες τις εποχές, η ομάδα της Εφορείας Αρχαιοπωλείων και Ιδιωτικών Συλλογών επικεντρώθηκε σε αυτή.

Το υλικό της μελέτης το είχαν ήδη στα χέρια τους. Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί τι θησαυρούς κρύβουν -και σε αυτό το θέμα- όχι μόνο τα δημόσια μουσεία, αλλά και οι ιδιωτικές αρχαιολογικές συλλογές. Αποκαλύπτεται για μία ακόμα φορά και σ' αυτή την έκδοση, η οποία διερευνά τη βασκανία από την αρχαιότητα μέχρι και τα νεότερα χρόνια. Το θέμα εξετάζεται από διάφορες πλευρές. Μέσα από τη θρησκεία, τη μυθολογία, την καθημερινότητα και την κοινωνική ζωή.

Ετσι, στην πρώτη ενότητα με τίτλο «Πολυκίνητος γαρ η όψις» μαθαίνουμε πως τα πρώτα «αντιβασκάνια» βασίζονται σε χειρονομίες, οι οποίες επεδίωκαν να διασπάσουν την ένταση του βλέμματος και να μειώσουν την ολέθρια δύναμή του. Η χρήση των δαχτύλων είναι παμπάλαιη μέθοδος κατά της βασκανίας και αποδίδεται σε διάφορα υλικά (μέταλλο, πέτρα, πηλός) εν είδει φυλαχτών.

Στη δεύτερη ενότητα, «Ως μη βασκανθώσιν», θίγονται ζητήματα που αφορούν την προσπάθεια άπωσης της βασκανίας με δρώμενα και αντικείμενα, αποτρεπτικά του κακού αλλά και εφελκυστικά του καλού.

Υπάρχουν, όμως, και «Οι μάγοι-θεοί» και άγιοι που συνδέθηκαν ποικιλοτρόπως με τη μαγεία, από την προϊστορία μέχρι και το Βυζάντιο (π.χ. Εκάτη, Ερμής, Αγιος Νικόλαος).

Το βιβλίο κλείνει με τη «Μαγεία στην αρχαία Αίγυπτο», μια χώρα όπου η μαγεία ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τη θρησκευτική πρακτική.

* Η έκδοση παρουσιάζεται αύριο, στις 12, στο Βυζαντινό Μουσείο (Βασ. Σοφίας 22).

Από πού Προέρχεται το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο

Οι πρόγονοι του Χριστουγεννιάτικου δέντρου μπορούν να αναζητηθούν στα ειδωλολατρικά έθιμα της λατρείας των δέντρων. Τότε δέντρα μεταφέρονταν μέσα στα σπίτια και οι άνθρωποι τα στόλιζαν για να εξασφαλίσουν καλή σοδειά τον επόμενο χρόνο. Λέγεται ότι ο Μαρτίνος Λούθηρος ξεκίνησε την παράδοση των αναμμένων λαμπών στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, στη Γερμανία, τον 16ο αιώνα. Η εικόνα ενός πράσινου δέντρου την παραμονή των Χριστουγέννων, με τα αστέρια να λάμπουν στον ουρανό από πάνω του, λέγεται ότι του έκανε μεγάλη εντύπωση κι έτσι τοποθέτησε ένα παρόμοιο δέντρο, διακοσμημένο με αναμμένα κεριά, μέσα στο σπίτι του. Στα μέσα του 1800, το έθιμο του Χριστουγεννιάτικου δένδρου είχε επεκταθεί ταχύτατα σε όλο τον κόσμο. Το έθιμο γινόταν αιτία για πολλά ατυχήματα!. Έτσι, μέχρι να εφευρεθούν τα ηλεκτρικά φωτάκια, οι προνοητικοί είχαν και έναν κουβά νερό κάτω από το δέντρο, για τον κίνδυνο πυρκαγιάς…

Το 1882, το πρώτο ηλεκτρικά φωτισμένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο του κόσμου, στολίσθηκε στην πόλη της Νέας Υόρκης, στην κατοικία του Έντουαρτ Τζόνσον, ενός συναδέλφου του εφευρέτη Τόμας Έντισον. Σήμερα, περισσότερα από 72 εκατομμύρια δέντρα στολίζονται κάθε Χριστούγεννα, και από αυτά, 35 εκατομμύρια είναι αληθινά δέντρα ενώ 37 εκατομμύρια είναι ψεύτικα.

(Από την ιστοσελίδα του Valentine floral creations)

Η Γαλοπούλα.

Στην Ευρώπη, υπήρχε παλαιότερα η συνήθεια να μαγειρεύουν μεγάλα πουλιά για το γιορτινό γεύμα. Προτιμούσαν τους φασιανούς, τις χήνες και τα παγόνια. Όταν, όμως δοκίμασαν τη γαλοπούλα, την καθιέρωσαν ως το κατεξοχήν χριστουγεννιάτικο γεύμα. Στις αρχές του 19^ου αιώνα, στο Νόρφολκ της Αγγλίας οι πτηνοτρόφοι έλυσαν το πρόβλημα της μεταφοράς της γαλοπούλας ως εξής: έβαζαν τα πουλιά να διανύουν πάνω από 100 χιλιόμετρα σε μια εβδομάδα για να φτάσουν στην πρωτεύουσα. Κι επειδή τα ποδαράκια τους δεν είναι φτιαγμένα για πεζοπορία, τους φορούσαν ειδικά καλύμματα ή τα βουτούσαν σε πίσσα, για να σκληρύνουν!

(Από την ιστοσελίδα www.pasipka.gr)

Η Προέλευση της Χριστουγεννιάτικης κάρτας

Σύμφωνα με την εγκυκλοπαίδεια Britannica Online, αν και οι ξυλοχαράκτες κατασκεύαζαν αντικείμενα με θρησκευτικά θέματα κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, η πρώτη Χριστουγεννιάτικη κάρτα, με τη σημερινή της έννοια, πιστεύεται ότι σχεδιάστηκε από τον Callcott Horsley στην Αγγλία το 1843.Λέγεται ότι την δημιούργησε για τον φίλο του Sir Henry Cole. Μία έκδοση 1.000 καρτών βγήκε προς πώληση στο Λονδίνο. Λιθογραφήθηκε σε χοντρό χαρτόνι, 5 1/8 επί 3 1/4 inches, σε σκούρα σέπια και ζωγραφίστηκε με το χέρι. Το κέντρο της κάρτας έδειχνε ένα οικογενειακό πάρτι σε εξέλιξη, κάτω από το οποίο υπήρχαν οι λέξεις «Χαρούμενα Χριστούγεννα και Ευτυχισμένο το Νέο Έτος». Στη μία πλευρά υπάρχει μία σκηνή που ταΐζουν κάποιον πεινασμένο και στην άλλη μία σκηνή που ντύνουν τους φτωχούς. Στις ΗΠΑ, ο κύριος Pease, ιδιοκτήτης ενός καταστήματος στο Albany της Ν. Υόρκης, κατασκεύασε στα μέσα του 19ου αιώνα μία κάρτα με «Χριστουγεννιάτικες ευχές από το μεγάλο κατάστημα του Pease, το ναό της μόδας».

(Από την ιστοσελίδα του Valentine floral creations)

κριτικές βιβλίων που διαβάστηκαν

• 1η συνάντηση (Νοέμβρης 2006) Συγκρότηση ομάδαs. Ενημέρωση από τον Κ. Ακρίβο για το θεσμό των λεσχών. Επιλογή ως πρώτου βιβλίου :Β. Ραπτόπουλος,, «οι φίλοι». Προτάθηκε από τη Δ.Παυλίδου.

"Οι φίλοι", Ραπτόπουλος.
Το πρώτο βιβλίο που διάβασε η ομάδα μας.Αν και το θέμα του είναι ιδιαίτερα δημοφιλές και το ιστορικό πλαίσιο γνώριμο στις περισσότερες καθώς θύμιζε πρόσωπα και καταστάσεις που όλες είχαμε βιώσει με τον ένα ή άλλο τρόπο η προσπάθεια του συγγραφέα δεν μας έπεισε.
Οι ενστάσεις πολλές:

• η δομή της ιστορίας θεωρήθηκε πολύ χαλαρή.
• Η ύπαρξη της συγκεκριμένης φιλίας δεν μας έπεισε αρκετά.
• σκόρπιες φράσεις κλισέ άλλων συγγραφέων φιλοσοφικής σκέψης έδιναν ένα άλλο άρωμα που όμως δεν έμοιαζε να ανήκει στο συγγραφέα.
• ο δημιουργός μοιάζει να πιέστηκε να γράψει στο πόδι ένα βιβλίο απλά για να παράγει έργο κι είναι κρίμα γιατί έχει δώσει πολύ καλύτερα δείγματα γραφής.
• Στα θετικά του στοιχεία συγκαταλέγεται ο στρωτός ,πεζός και σε κάποια -ελάχιστα σημεία- ποιητικός του λόγος.
• Τελικό συμπέρασμα: ένα βιβλίο που διαβάζεται μεν ευχάριστα και γρήγορα,σε κάνει να προβληματιστείς πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις,όμως δε σε πείθει απόλυτα.
• Στα θετικά του θα πρέπει να συμπεριλάβουμε την ευκαιρία που μας δόθηκε να αναλογιστούμε την αξία της αληθινής φιλίας και να αναθεωρήσουμε τη σημασία μικρών καθημερινών χαρών - όπως έναν καφέ με φίλους - για τις οποίες πολλές φορές αδιαφορούμε.

• 2η συνάντηση (19/12/2006) Συνάντηση στο σπίτι της ΄Αννας. Το βιβλίο του Β.Ραπτόπουλου δεν ενθουσίασε τα μέλη της ομάδας. Αν και το θέμα είναι ιδιαίτερα δημοφιλές και το ιστορικό πλαίσιο γνώριμο στις περισσότερες καθώς θύμιζε πρόσωπα και καταστάσεις που είχαν ζήσει ,θεωρήθηκε αποτυχημένη και πομπώδης η προσπάθεια του συγγραφέα, ο οποίος φάνηκε να προσπαθεί να εντυπωσιάσει μέσα από φράσεις κλισέ και ψευτοφιλοσοφίες.  Συγκεκριμένα: η δομή της ιστορίας ήταν πολύ χαλαρή  Δε δικαιολογούνταν αρκετά η ύπαρξη αυτής της φιλίας  Υπήρχαν σκόρπιες φράσεις φιλοσοφικής σκέψης γύρω από διάφορα θέματα. Φράσεις όμως κλισέ και μάλιστα άλλων συγγραφέων κι όχι του συγκεκριμένου.  Ο λόγος στρωτός, πεζός ,σε κάποια –ελάχιστα σημεία- ποιητικός. Οι κριτικές που βρήκαμε για το βιβλίο σε εφημερίδες, περιοδικά ,ίντερνετ ήταν οι περισσότερες αρνητικές. Καταλογίζουν στο συγγραφέα βιασύνη να εκδώσει νέο βιβλίο. Συμπέρασμα: ωραίο θέμα. Όμως το βιβλίο δε συγκίνησε όπως θα περιμέναμε. Η Τασούλα μας μοίρασε ένα κείμενο που αναφέρεται στην αξία της φιλίας (όπως οι κόκκοι της άμμου βρίσκουν χώρο και εισχωρούν παντού έτσι πρέπει να βρίσκουμε πάντα χρόνο για έναν καφέ με ένα φίλο) Επόμενο βιβλίο : η καλλιγράφος του Βοσπόρου, Γιασμίν Γκαντά,

• 3η συνάντηση (11/02/2007) Συνάντηση στο σπίτι της Κατερίνας  Μοίρασμα καταλόγου λογοτεχνικών βιβλίων  Πρόταση στο ΕΚΕΒΙ για σεμινάριο δημιουργικής ανάγνωσης  Σκεφτήκαμε να ακούσουμε τούρκικη μουσική (δερβίσηδες) και τη μουσική της πολίτικης κουζίνας.  Να δούμε την πολίτικη κουζίνα.  Θετικές εντυπώσεις για την καλλιγράφο. Συναρπαστικές οι επισκέψεις των πεθαμένων στην ηρωίδα.  Χαλαρή πλοκή στο πρώτο μέρος. Κουραστικές αρκετά αν και απαραίτητες οι ιστορικές λεπτομέρειες.  Συμπερασματικά: η ηρωίδα μια παθιασμένη με την τέχνη γυναίκα, που ήθελε να την ανανεώσει.  Η προσωπική της ζωή περνά στο περιθώριο.  ΄Ένα σημαντικό γεγονός – ο θάνατος του γιου της – διασαλεύει το σύμπαν της.  Η αγάπη για της δουλειά της υποσκελίζει την αγάπη για τα παιδιά της.  Ερωτική η σχέση της με τα εργαλεία της.  Γλαφυρό ύφος. Συγχαρητήρια στο μεταφραστή.
• Η καλλιγράφος του Βοσπόρου,Γιασμίν Γκατά
  
• ΄Ενα βιβλίο που κέρδισε τις εντυπώσεις για την πρωτοτυπία του θέματος και της γραφής.
• Συναρπαστικές οι περιγραφές των επισκέψεων των πεθαμένων.
• Χαλαρή η πλοκή στο πρώτο μέρος και αρκετά κουραστικές - αν και ομολογουμένως απαραίτητες - οι ιστορικές λεπτομέρειες.
• Το ύφος γλαφυρό,οι περιγραφές αρκετά ακριβείς-νομίζεις πως βλέπεις το σπίτι της ηρωίδας ,πως αγγίζεις τα χειρόγραφά της.Συγχαρητήρια στο μεταφραστή για την εξαιρετική δουλειά που έχει κάνει.
• ΄Απειρα τα θέματα τα οποία μπορεί να αγγίξει κανείς με αφορμή αυτό το βιβλίο.:η αγάπη της ηρωίδας για τη δουλειά της που υποσκελίζει την αγάπη της για τα παιδιά της.Η προσωπική ζωή που περνά στο περιθώριο προκειμένου να κυνηγήσει το όνειρό της για επαγγελματική καταξίωση.
•  Επόμενο βιβλίο : «ν’ ακούω καλά τ’ όνομά σου»,Σωτήρης Δημητρίου.

• 4η συνάντηση (18/03/2007) Συνάντηση στο Βuena Vista. Υπέροχοs Χώρος συνάντησης. Μυρίζει βιβλίο. Καταπληκτική μουσική. Το παλιό χάνι που μεταμορφώθηκε σε καφέ είναι καταπληκτικό. Το βιβλίο υπέροχο. Η γλώσσα του συγγραφέα βαθιά αυθεντική, αφού διατηρεί το τοπικό ιδίωμα και μας βάζει στο πνεύμα της εποχής. Το θέμα του η επιβίωση στα δύσκολα χρόνια του β παγκόσμιου και η προσπάθεια να συντηρηθεί η ζωή. Επόμενο βιβλίο: «Λευκή πετσέτα στο ρινγκ» Ν.Δαββέτας.
  
• 5η συνάντηση (Ιούνιος 2007) Η συνάντηση έγινε στην καφετέρια Αργοναύτες στην παραλία. Κατόπιν πήγαμε στην εξωραϊστική, όπου γινόταν μία παρουσίαση του βιβλίου του Κ. Ακρίβου, «Καιρός για θαύματα». Η λευκή πετσέτα στο ρινγκ δεν μας έπεισε. Παρότι έθιγε πολλά ευαίσθητα ζητήματα όπως ο εμφύλιος, η σεξουαλική ορμή, η αγωνία των γηρατειών και του θανάτου, ο θάνατος της σχέσης ενός ζευγαριού που είναι χρόνια παντρεμένο, κλπ.Αρκετά ωμές περιγραφές, ειδικά σε ό,τι αφορά την υγεία του. Επόμενο βιβλίο για το καλοκαίρι οι ογκωδέστατες «ιστορίες έρωτα και σκότους» του ΄Αμος Οζ.
• 6η συνάντηση (31/10/2007) Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στο Buena Vista Tί να πει κανείς για το υπέροχο αυτό βιβλίο. Να μιλήσουμε πρώτα για την υπέροχη γραφή του συγγραφέα αλλά και την καταπληκτική μετάφρασή του! Να μιλήσουμε για τα τόσο σημαντικά θέματα που θίγει, όπως η ιστορία της γέννησης του Ισραήλ μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, η σχέση γονιών και παιδιών, το πρόβλημα της γλώσσας αλλά και της ταυτότητας ενός λαού -του εβραϊκού -,η πολιτική. Και όλα αυτά χωρίς υστερίες, χωρίς εμπάθειες. Μέσα από τη ματιά ενός συγγραφέα που προσπαθεί να κατανοήσει τα δίκια όλων των ανθρώπων αλλά και να τοποθετήσει το λαό του εκεί που θεωρεί ότι του αρμόζει. Η περιγραφική του ικανότητα μας ζωγραφίζει μπροστά μας τοπία, σκηνές ,ανθρώπινους τύπους. Περπατάμε μαζί του στους λόφους της Ιερουσαλήμ, διασχίζουμε μπαρουτοκαπνισμένους δρόμους, νιώθουμε την αγωνία και τη λαχτάρα των ανθρώπων που ακουμπούν τις ελπίδες τους σε ένα ακουστικό τηλεφώνου για να επικοινωνήσουν με τους συγγενείς τους. ΄Ενα βιβλίο απλά υπέροχο! Προειδοποίηση: δεν είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται στην παραλία. Θέλει αυτοσυγκέντρωση και καλή μνήμη, ή να κρατήσει κανείς σημειώσεις, αν δε θέλει να χαθεί στο δαίδαλο της πανσπερμίας ανθρώπων, λαών και τόπων όπου μας μεταφέρει το βιβλίο. Επόμενα βιβλία :το παλιοκόριτσο, Μ .Βάργκας Λιόσα,

• 7η συνάντηση (Ιανουάριος 2008) το παλιοκόριτσο, Μ .Βάργκας Λιόσα, Άλλο ένα βιβλίο που αξίζει κανείς να διαβάσει. Ο συγγραφέας του δε θεωρείται τυχαία ένας από τους καλύτερους σύγχρονους συγγραφείς. Μέσα από μια φαινομενικά απλή ιστορία ,ενός αρρωστημένου και παθιασμένου έρωτα του ήρωα με ένα παλιοκόριτσο, διαγράφεται η ανατομία του έρωτα, της ιδανικής σχέσης, αλλά και του έρωτα που γίνεται αυτοκαταστροφικός και οδυνηρός γι' αυτόν που τον ζει. Για να καταλήξει στο τέλος ο αναγνώστης , που σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου κατηγορεί την ηρωίδα που εκμεταλλεύεται ασύστολα όλους τους άντρες που περνούν από τη ζωή της να της δώσει άφεση αμαρτιών, αφού έστω και στο τέλος συνειδητοποιεί τα λάθη της και καταφέρνει να κερδίσει την αυτογνωσία. ΄Οσο για το τι κερδίζει ο αναγνώστης ,πέρα από το να φιλοσοφήσει πάνω στα ζητήματα του έρωτα και της ζωής; Δύο ώρες πλήρους εξάρτησηs από το βιβλίο. ΄Οσο διαβάζεις ζεις αποκλειστικά τη ζωή του ήρωα και του παλιοκόριτσου.Δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Πράγμα που σημαίνει δεν απαντώ σε τηλέφωνα, χάνω την αίσθηση του χρόνου και απαγορεύεται δια ροπάλου το μαγείρεμα γιατί είναι σίγουρο ότι θα κάψω το φαγητό!

• 8η συνάντηση (Μάρτιος 2008) Στην ακτή ,Ιαν Μακγιούαν ΄Ενα μυθιστόρημα βγαλμένο από την αγγλική εξοχή του 20ου αιώνα.Την εποχή του 60 που συντελέστηκε η σεξουαλική επανάσταση δύο νέοι ενώνονται με τα ιερά δεσμά του γάμου, σε ένα γάμο που έχει όλες τις προδιαγραφές, να είναι απόλυτα επιτυχημένος. Μόνο που ο γάμος αυτός καταστρέφεται από την πρώτη κιόλας νύχτα .Μια λάθος κίνηση, καταπιεσμένα συναισθήματα που ποτέ δεν εκφράστηκαν οδηγούν το γάμο στο τέλος πριν ακόμη αρχίσει.Η πρακτική του φλας μπακ μας βοηθά να γνωρίσουμε τους ήρωες και να καταλάβουμε πόσο προγεγραμμένη ήταν η μοίρα των ηρώων ,οι οποίοι οδηγήθηκαν σε ένα γάμο επηρεασμένοι από αυτό που φαινόταν κι όχι από αυτό που ήταν ο καθένας τους.
  
• 9η συνάντηση:Διαβάζοντας στη Χάνα,Μπ.Σλινκ:απλά υπέροχο.Ένα βιβλίο για τις τύψεις των γερμανών για το αμαρτωλό παρελθόν τους.ένα βιβλίο για τις τύψεις των αναλφάβητων,τις ανασφάλειές τους,τους φόβους τους,ένα βιβλίο για την προσπάθεια της μεταπολεμικής Γερμανίας να ξεχάσει το παρελθόν της.Η πρόσφατη ταινία που βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες με τον τίτλο "σφραγισμένα χείλη" αποδίδει με σεβασμό τις ιδέες του Σλινκ,την ατμόσφαιρα της εποχής και τους βασικούς χαρακτήρες.
  
• 10η Συνάντηση (08/02/2009) Συνάντηση στο σπίτι της Βάσως: Έρωτας στα δάση της Μοραβίας : Tο βιβλίο ,αν και υπήρχαν αδυναμίες, μας προβλημάτισε για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, τις σχέσεις ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα, τις πλατωνικές ή σαρκικές σχέσεις, τη δύναμη της γυναίκας μαίας που αποτελεί ισχυρή παρουσία στην τοπική κοινωνία, τα ήθη, την κουλτούρα της επαρχίας. Η αντίστοιχη τσέχικη ταινία, παραγωγής 2004 μεταφέρει καταπληκτικά το θεατή στα δάση της Μοραβίας και την ατμόσφαιρα του βιβλίου. Επόμενο βιβλίο: ΄Ερωτας στα χρόνια της ειρωνείας, Αγγέλα Καστρινάκη, εκδ. Ελληνικά γράμματα.
  
• 11η Συνάντηση 15/03/2009 Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στο Buena Vista ΄Ερωτας στα χρόνια της ειρωνείας, Αγγέλα Καστρινάκη, εκδ. Ελληνικά γράμματα. Το βιβλίο αν και με κάποιες λογοτεχνικές αρετές δεν ικανοποίησε κανένα από τα μέλη της λέσχης. ΄Αφησε σε όλους την αίσθηση του ανικανοποίητου και του λειψού. Κάτι ξεκίνησε να πει η συγγραφέας, όμως δεν τα κατάφερε. Επόμενο βιβλίο το νησί. Της Βικτόρια Χίσλοπ,εκδ.Διόπτρα.

• 12η Συνάντηση Ιούνιος 2009 Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στο σπίτι της Δέσποινας μέσα στον Ιούνιο. Το νησί μας ενθουσίασε όλες. Η συγγραφέας κατάφερε να μας σαγηνέψει με τη γραφή της ,την ενδιαφέρουσα πλοκή και τους πολύ ζωντανούς χαρακτήρες που είχε πλάσει-αν εξαιρέσουμε τον Εγγλέζο αρραβωνιαστικό που είναι λίγο εκτός τόπου και χρόνου μέσα στο κείμενο, γι’ αυτό και παραμένει θολή φιγούρα ως τη στιγμή που τον χωρίζει η ηρωίδα .Το πρόβλημα της λέπρας και των διαστάσεων που είχε πάρει στις αρχές του αιώνα φωτίζεται ιδιαίτερα από τη συγγραφέα. Επόμενο βιβλίο Φίλιπ Ροθ, Το ανθρώπινο στίγμα.

• 13η Συνάντηση Σεπτέμβρης 2009 Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στο καφέ Βάμμα νυκτός. Ωραία γραφή, ωραίο θέμα. Ο ρατσισμός και η διαφορετικότητα. Οι επιλογές που κάνει ο καθηγητής προκειμένου να μην περιθωριοποιηθεί που τελικά τον εγκλωβίσουν σε μία ζωή γεμάτη αγωνία Όλα αυτά συγκλονίζουν τον αναγνώστη και τον κάνουν να αναρωτιέται για το βάρος των επιλογών του. Όμως κάποιες εμμονές του συγγραφέα όπως η μανία να μας αναφέρει όλα τα ιατρικά προβλήματα του συγγραφέα με τον προστάτη του σοκάρουν και δε θεωρούμε ότι έχουν να δώσουν κάτι παραπάνω στην πλοκή του βιβλίου. Το ίδιο ισχύει και για τις υπερβολικές περιγραφές των μαχών που έδινε στην πυγμαχία ο κεντρικός ήρωας ο Σλινκ. Σαφέστατα χρειάζονται τέτοιες αναφορές αφού η πυγμαχία καθόρισε τον Σλινκ, ενώ τα ιατρικά προβλήματα του συγγραφέα είναι εκείνα που τον οδήγησαν στην απομόνωση και τελικά στη γνωριμία του με τον Σλινκ, όμως η υπερβολική αναφορά σε αυτά κάνει το βιβλίο να ξεθωριάζει και να κουράζει. Καταπληκτική η περιγραφή των ψυχολογικών μεταπτώσεων τόσο του πρώην άντρα της ηρωίδας –απόμαχου του Βιετνάμ – όσο και των βασικών χαρακτήρων. Μέσα από τους εσωτερικούς τους μονολόγους αντιλαμβανόμαστε καλύτερα την ψυχολογία των ηρώων . ΄Ολοι οι ήρωες κουβαλάνε τα αδιέξοδά τους :η Ντελφίν,του μετανάστη που δε μπορεί να ριζώσει και της επιτυχημένης γυναίκας που οι άντρες αποφεύγουν Ο Σλινκ , του μαύρου που θέλει να ξεφύγει από τη ράτσα του και ζει συνεχώς στην κόψη του ξυραφιού Ο συγγραφέας του άντρα που έχασε πλέον την ερωτική του δύναμη και νιώθει άδειος Η ηρωίδα του κακοποιημένου παιδιού στην αρχή και της κακοποιημένης γυναίκας αργότερα που βίωσε την εγκατάλειψη από τους δικούς, που κουβαλά τις ενοχές της για το θάνατο των παιδιών της και τέλος της έξυπνης γυναίκας που αντιλαμβάνεται πως μόνο αν δείχνει ανόητη και αγράμματη έχει ελπίδα να επιβιώσει. Επόμενο βιβλίο το Σαββατοκύριακο του Μπέρναντ Σλινκ.

• 14η Συνάντηση 1η Δεκεμβρίου 2009 Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στο σπίτι της Κατερίνας, λόγω της ονομαστικής της εορτής. Το βιβλίο άρεσε πολύ. Ο ψυχογραφικός τρόπος γραφής του Σλινκ μας είχε ενθουσιάσει και από το προηγούμενο βιβλίο «διαβάζοντας στη Χάνα». Η πρωτοτυπία του θέματος και η σύγχρονη οπτική του (τρομοκρατία) μας κίνησαν το ενδιαφέρον. Τα επιμέρους θέματα που έχουν να κάνουν με το συμβιβασμό των πρώην αριστερών συντρόφων, που εντάχθηκαν στο σύστημα και ξέχασαν γιατί το πολεμούσαν αλλά και η ψυχολογία του πρώην τρομοκράτη που βγαίνει από τη φυλακή και στέκεται αναποφάσιστος ως προς τι πρέπει να κάνει από εδώ και στο εξής, η ιδιαίτερη σχέση σχεδόν ερωτική του Γιορκ και της αδελφής του Κριστιάνε,αλλά και η παρολίγον ομοφυλοφιλική σχέση της Κριστιάνε και της Μαργκερίτε.Η ευαίσθητη σχέση του Γιορκ με το γιό του αλλά και των πρώην φίλων μεταξύ τους ,αφού ήταν σχεδόν ανύπαρκτη μετά τα φοιτητικά τους χρόνια. ΄Ολοι κουβαλάνε ενοχές και το Σαββατοκύριακο αυτό τους δίνει την ευκαιρία να κάνουν την αυτοκριτική τους. Επόμενο βιβλίο Μακριδάκης, «η δεξιά τσέπη του ράσου»
  
• 15η συνάντηση Φεβρουάριος 2010
• Πραγματοποιήθηκε στο υπέροχο και φιλόξενο σπίτι της Τασούλας στη Γατζέα, όπου μεταξύ καφέ ,λικέρ και βουτημάτων αναρωτηθήκαμε για τους λόγους που μπορεί να οδήγησαν τον ήρωα στη μοναστική ζωή, αλλά και για το μέγεθος της μοναξιάς που βίωνε. Η γραφή του συγγραφέα σε συνεπαίρνει. Υπάρχει βαθιά ευαισθησία στον τρόπο που γράφει και οι περιγραφές του είναι τόσο παραστατικές που νομίζεις ότι στήνονται μπροστά σου τα τοπία που περιγράφει. Οι λεπτομέρειες που έχουν να κάνουν με το μοναστικό βίο δείχνουν άνθρωπο που ή έχει γνωρίσει από κοντά ή έχει μελετήσει ενδελεχώς αυτό τον τομέα. Δε θα μπορούσαν να λείψουν και οι αναφορές στα της εκκλησίας, το ρόλο που παίζει και την έμμεση κριτική που ασκεί σε συμπεριφορές και συνήθειες. Επόμενο βιβλίο : Φίλοι και εραστές,Θοδωρής Καλλιφατίδης
• 16η συνάντηση Αν και η συνάντηση αυτή άργησε πολύ εξαιτίας αστάθμητων παραγόντων μας άφησε όλες απόλυτα ικανοποιημένες. Γνωρίζαμε όλες το Θοδωρή Καλλιφατίδη ως όνομα.Ξέραμε πως ήταν άλλος ένας ομογενής που έκανε περήφανους τους ΄Ελληνες στο εξωτερικό.Δεν είχαμε όμως έρθει σε επαφή με κάποιο από τα κείμενά του.Κάποιες μόνο είχαν διαβάσει παλαιότερα κείμενα και είχαν ενθουσιαστεί.Η ανάγνωση του βιβλίου ήταν αποκάλυψη.΄Ενα βιβλίο στο οποίο θεωρητικά δεν υπάρχει πολλή δράση,αφού ο ήρωας περνάει ατελείωτες ώρες αναλογιζόμενος το παρελθόν του και προσπαθώντας να κατανοήσει τί πήγε στραβά στο γάμο του και τη ζωή του.Ουσιαστικά όμως έχουμε ένα βιβλίο γεμάτο κίνηση,αφού ο ήρωας μας είτε με αναδρομές στο παρελθόν είτε με αποφασιστικές πράξεις στο παρόν,αποφασίζει να αλλάξει άρδην τη ζωή του.Τα φτιάχνει με μία νεότερή του ,συναντάει τον εραστή της πεθαμένης γυναίκας του και αλλάζει τρόπο ζωής και φιλοσοφία. Ένα βιβλίο το οποίο αγγίζει όλα τα προβλήματα της σύγχρονης Σουηδίας στην οποία εξελίσσεται η πλοκή, αλλά και των ανθρώπων σε όλα τα μέρη της γης.΄Ετσι στο βιβλίο υπάρχουν αναφορές στην ξενοφοβία και το ρατσισμό των Σουηδών - και όχι μόνο-,στο νόστο του ξενιτεμένου για την πατρίδα ,αφού πουθενά δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος κανείς παρά μόνο κάτω από τον ουρανό της πατρίδας του,στις σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα,στις ηλικιακές διαφορές των ζευγαριών,στην ουσία μας σχέσης και τους λόγους που οδηγούν στο χωρισμό ή τη συμβατική συμβίωση,στην απιστία, στην έκρηξη της βίας μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον,στην πολιτιστική αλλοτρίωση,στους πολιτικούς εξόριστους.Χιλιάδες θέματα ιδωμένα από την πλευρά του συγγραφέα που παρατηρεί και στοχάζεται και προσπαθεί να καταλάβει τι είχε, τι έχασε και τι θέλει να διεκδικήσει από τη ζωή του στο μέλλον. Παρότι ο συγγραφέας έχει συνηθίσει να γράφει στα σουηδικά, καταφέρνει να δημιουργήσει ένα κείμενο ζωντανό,άμεσο και είναι σχεδόν αδύνατο να καταλάβει κανείς ότι το γράφει ένας ομογενής,αν εξαιρέσει κανείς κάποιες παρομοιώσεις και μεταφορές που δείχνουν την επίδραση της σουηδικής, η γλώσσα του είναι αμιγώς ελληνική . Επόμενο βιβλίο: το χάρτινο σπίτι ,Κάρλος Μαρία Ντομίνγκεζ.
• 17η συνάντηση
  
• Το χάρτινο σπίτι είναι αυτό ακριβώς που λέει το όνομα του .΄Ενα σπίτι για τα βιβλία.Μάθαμε αναρίθμητα πολλούς καινούριους συγγραφείς και τα έργα τους κυρίως λατινοαμερικάνων συγγραφέων.Είδαμε πόσο έχουν επηρρεάσει έλληνες συγγραφείς όπως ο ΄Ομηρος κι ο Καζαντζάκης τους ξένους .Νιώσαμε την αρρωστημένη αγάπη του ήρωα για τα βιβλία και συνειδητοποιήσαμε πως τα βιβλία χωρίς την ανθρώπινη επαφή δεν μπορούν να σου δώσουν τίποτα.Δεν είναι τόσο η λογοτεχνική αξία αυτού του βιβλίου που το κάνει σημαντικό.Είναι κυρίως η αναφορά του στην αξία των βιβλίων αλλά και στην ανεπάρκειά τους χωρίς την ουσιαστική ανθρώπινη επαφή που μας κάνει να το κατατάσσουμε στα βιβλία που αξίζει να διαβάσει κανείς.Επόμενο βιβλίο:ποιός θυμάται τον Αλφόνς, του συντοπίτη μας Κώστα Ακρίβου.
  

18η συνάντηση
Τη Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου στο σπίτι της Κατερίνας έγινε η καθιερωμένη μας πια συνάντηση λίγο πριν τις γιορτές,δίπλα στο στολισμένο δέντρο και με το τζάκι αναμμένο.Πιο ειδυλλιακή ατμόσφαιρα για να μιλήσουμε για βιβλία δε θα μπορούσε να υπάρξει.Με δεδομένο λοιπόν την καλή διάθεση και παρέα συν το γεγονός ότι μαζί μας ήταν και ο συγγραφέας του βιβλίου που διαβάζαμε ο Κώστας ο Ακρίβος,νομίζω πως πραγματοποιήσαμε μία από τις πιο ωραίες συναντήσεις μας.
Μέσα σε ένα πολύ χαλαρό και εγκάρδιο κλίμα συζητήσαμε για το ποιος θυμάται τον Αλφόνς,καταθέσαμε προσωπικές εμπειρίες, κουβεντιάσαμε με τον ίδιο το συγγραφέα που μας ανέλυσε την επώδυνη και κουραστική πορεία προς τη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου,
μιμηθήκαμε τις περίφημες δαφνοστεφανωμένες συναντήσεις του Αλφόνς, χρησιμοποιώντας όμως στεφάνια ελιάς, και αναλογιστήκαμε για άλλη μια φορά πόσο ζωντανό σε κάνει να νιώθεις η ανάγνωση ενός βιβλίου και η ανταλλαγή απόψεων επάνω σε αυτό.
Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για τον επόμενο μήνα με ένα νέο βιλίο "τον τελευταίο βαρλάμη" του Θ.Βαλτινού.

19η συνάντηση
 31-1-2011
Στο σπίτι της ΄Εφης μεταξύ καφέ και λικέρ συζητήσαμε με αφορμή το βιβλίο του Βαλτινού για τον τελευταίο Βαρλάμη για τη σχέση ιστορίας και λογοτεχνίς.Μπορεί κανείς να εμπιστευτεί την ιστορία ή μήπως είναι προτιμότερη  η λογοτεχνία ;Ποιά η σχέση αυτών των δύο και ποιά προτιμά ο συγγραφέας ;Είναι σαφέστατο βέβαια πως ο συγγραφέας προτιμά τη δεύτερη.΄Αλλωστε γι'  αυτό διάλεξε να μιλήσει με αυτό τον τρόπο κατά την εκδήλωση της εισόδου του στην ακαδημία Αθηνών,διαβάζοντας στους ακαδημαϊκούς αυτή τη νουβέλα στην οπο ία η λογοτεχνία μπερδεύεται  στην ιστορία και ζωντανεύει ήρωες που δεν υπάρχουν ,αλλά θα μπορούσαν ,μια και οι αναφορές στα ιστορικά γεγονοτα  είναι τόσες που   κανείς δεν είναι σίγουρος για το που τελειώνει η ιστορία και αρχίζει η  μυθοπλασία.

Επόμενο βιβλίο :των γυναικών του Μιχάλη Γκανά,εκδ.Μελάνι.

20η συνάντηση
των γυναικών του Μιχάλη Γκανά,εκδ.Μελάνι.


Ένα βιβλίο για γυναίκες γραμμένο από έναν άντρα.Μια συρραφή ποιητικών σελίδων που μας ξεγελούν ότι πρόκεται για πεζά.Ένας Γκανάς ευαίσθητος και τρυφερός ,που καταγράφει τα συναισθήματα των γυναικών σαν να γνωρίζει τις μύχιες σκέψεις τους.Αλλά και μια αντρική ματιά στον κόσμο των γυναικών.
΄Ενα βιβλίο για γυναίκες και άντρες για να γνωρίσουν τα δύο φύλα καλύτερα τον εσωτερικό τους κόσμο και να αναρωτηθούν πάνω σε πολλά πράγματα που τα θεωρούν δεδομένα.Αισθανθήκαμε πολύ τυχερές που γίναμε κοινωνοί της σκέψης του και των σκέψεων μας.
Επόμενο βιβλίο: Το χαστούκι του Τσιόλκα, εκδ.Ωκεανίδα

21η συνάντηση
Το χαστούκι του Τσιόλκα, εκδ. Ωκεανίδα

Ένα πολύ δυνατό βιβλίο.Ένα βιβλίο που φωτίζει τις διαπροσωπικές αλλά και τις οικογενειακές σχέσεις που πολλές φορές υποκριτικά φαντάζουν ιδανικές.Ένα βιβλίο που αγαπήθηκε τόσο ώστε να γίνει τηλεοπτική σειρά και μεγάλη επιτυχία στην αυστραλιανή τηλεόραση .Αλλά κυρίως ένα βιβλίο που μας έδειξε πόσο κοντά και πόσο μακριά ταυτόχρονα είναι η  δομή της σημερινής οικογένειας από εκείνη της παραδοσιακής όπως την έχουμε στο μυαλό  μας.


 6 Μαρτίου 2013

Οι ξεριζωμένοι,Sebald
 Ένα βιβλίο αφιερωμένο στη μνήμη. Ένα βιβλίο που μας θύμισε περιγραφές μεγάλων συγγραφέων,που καταφέρνει  να αλλάζει συνεχώς την οπτική γωνία από την οποία αποδίδονται τα γεγονότα και να μετακενώνει τη μνήμη των προηγούμενων γενεών στις επόμενες.Άρρηκτος κρίκος σύνδεσης όλων των ηρώων η αναπόληση της χαμένης πατρίδας και ταυτότητας και ένα θλιβερό τέλος εξαιτίας της αδυναμίας χρήσης της μνήμης ως παράγοντα διατήρησης της ταυτότητας.

>

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Βραβείο Αναγνωστών 2010

Το κοινό επέλεξε «Όπως ήθελα να ζήσω», της Ελένης Πριόβολου

Δεξιά: Η διευθύντρια του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) κα Κατρίν Βελισσάρη απονέμει στη φετινή νικήτρια κα Ελένη Πριοβόλου το Βραβείο Αναγνωστών 2010.
Αριστερά: Ο εκδότης του βραβευμένου βιβλίου «Όπως ήθελα να ζήσω» κ. Θανάσης Καστανιώτης στην εκδήλωση για την ανακοίνωση του Βραβείου Αναγνωστών 2010 που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 8/12/2010 στο εστιατόριο του Μουσείου της Ακρόπολης.

---

Το Βραβείο Αναγνωστών 2010 απονέμεται στο βιβλίο «Όπως ήθελα να ζήσω» της Ελένης Πριοβόλου(Εκδόσεις Καστανιώτη). Πρόκειται για ένα απολαυστικό μυθιστόρημα που μας μεταφέρει στην Αθήνα των τελών του 19ου αιώνα, μια εποχή έντονου πολιτικού κλίματος αλλά και παθών σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο ώστε να "φέρνει το άρωμα" της σημερινής πραγματικότητας στον αναγνώστη του.

Ο διαγωνισμός διοργανώνεται από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) για έκτη χρονιά. Είναι ένα μοναδικό βραβείο στα ελληνικά δεδομένα αφού προκύπτει αποκλειστικά από τους ίδιους τους αναγνώστες, ξεκινώντας από τα μέλη των Λεσχών Ανάγνωσης (που αποφασίζουν για τη «βραχεία λίστα») και δίνοντας τη σκυτάλη στο ευρύ κοινό το οποίο ψηφίζει με sms: ένα βραβείο που έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των βιβλιόφιλων και επιβραβεύει τα μυθιστορήματα που «φορούν» την κόκκινη κορδέλα.

Η ανακοίνωση της φετινής νικήτριας έγινε την Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010 σε ζωντανή σύνδεση με την καθημερινή ενημερωτική εκπομπή «Συμβαίνει τώρα» της ΝΕΤ. Παράλληλα, στις 8.00 το βράδυ της ίδιας ημέρας η δημοσιογράφος Έλενα Διάκου θα παρουσιάσει την Ελένη Πριοβόλου στην εκπομπή «Ημερολόγια καταστρώματος» του Δεύτερου Προγράμματος της ΕΡΑ.

Το ΕΚΕΒΙ θα απονείμει το βραβείο (έργο του εικαστικού Διαμαντή Αϊδίνη) σε εκδήλωση που θα οργανώσουν οι Εκδόσεις Καστανιώτη τις προσεχείς ημέρες. (Η ημερομηνία θα ανακοινωθεί σύντομα).

Με το Βραβείο Αναγνωστών έχουν τιμηθεί τα βιβλία:
-το 2009 «Ιμαρέτ», του Γιάννη Καλπούζου, -το 2008 «Όλα σου τα ‘μαθα μα ξέχασα μια λέξη» του Δημήτρη Μπουραντά, -το 2007 «Ο κύριος Επισκοπάκης» του Ανδρέα Μήτσου, -το 2006 «Αμίλητα βαθιά νερά», της Ρέας Γαλανάκη, -το 2005 «Η μέθοδος της Ορλεάνης» της Ευγενίας Φακίνου.

Σημειώνουμε ότι με την ψήφο τους οι αναγνώστες συμμετείχαν κατά 50% στο τελικό αποτέλεσμα ενώ το υπόλοιπο 50% βγήκε από τις ψήφους που έχουν ήδη δώσει τα μέλη Λεσχών Ανάγνωσης από τις 280 που λειτουργούν σ’ όλη την Ελλάδα και την Κύπρο.

ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ ΧΥΤΗΡΗΣ

Μικρό μανιφέστο (γιατί πρέπει να διαβάζουμε ποίηση)

Να διαβάζεις ποίηση
Η ποίηση είναι το μυστικό σου
Χωρίς μυστικό τίποτα δεν είσαι

Να διαβάζεις ποίηση
Η ποίηση είναι λέξη και έξη
είναι μυθική καη ηθική
Η ποίηση είναι μύηση
Με την ποίηση φτάνεις εκεί
που δεν φτάνει η γνώση
Η ποίηση είναι χαρά
είναι λύπη
είναι χαρμολύπη

Να διαβάζεις ποίηση
Να τη βλέπεις
Να την ακούς
Να τη φαντάζεσαι
Να περπατάς μαζί
Να κοιμάσαι μαζί
Να ξαγρυπνάς μαζί

Να διαβάζεις ποίηση
Με την ποίηση είσαι ελεύθερος
Γιατί ποίηση είναι ο σκύλος
δεν είναι το λουρί του
Η ποίηση δεν σταματά πουθενά
Η ποίηση πετά
Πετά στον πάνω κόσμο
Πετά στον κάτω κόσμο
Η ποίηση δεν στέκεται
Αντιστέκεται

Να διαβάζεις ποίηση
Η ποίηση διαβάζεται
δεν βιάζεται

Την ποίηση την οσμίζεσαι
Την ορέγεσαι
Τη λιμπίζεσαι

Η ποίηση είναι όμορφη
Είναι λογισμός
Και παροξυσμός

Η ποίηση είναι ψηλά
Και πιο πάνω
Και πιο ψηλά
Η ποίηση είναι έρωτας˙ Μόνο

Να διαβάζεις ποίηση
κάνει καλό.

Ποίημα από τη συλλογή «Τι μένει από το ρόδο & Μικρό μανιφέστο
(γιατί πρέπει να διαβάζουμε ποίηση), Μεταίχμιο 2010

Εγκαινιάζεται η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών

Παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας

Λαμπερά εγκαίνια θα γίνουν απόψε στο κτίριο της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του ιδρύματος Ωνάση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια παρόντα και δρομολογημένα μια σειρά από καλλιτεχνικά γεγονότα.

Τα εγκαίνια θα διαρκέσουν τέσσερις ημέρες (7,8,11, και 12 Δεκεμβρίου) και αναμένονται να περάσουν το κατώφλι επιχειρηματίες, πολιτικοί και άνθρωποι των γραμμάτων και των Τεχνών.

Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση είναι ο νέος τόπος πολιτισμού για το θέατρο, το χορό, τη μουσική, τα εικαστικά και τα γράμματα και έχει στόχο την προβολή του σύγχρονου Πολιτισμού, την υποστήριξη των Ελλήνων δημιουργών, την καλλιέργεια διεθνών συνεργασιών , την εκπαίδευση για τα παιδιά και την διά βίου μάθηση για ανθρώπους κάθε ηλικίας.

Το κτίριο έχει εμβαδόν 18.000 τ.μ και περιλαμβάνει:

αμφιθεατρική αίθουσα 900 θέσεων

αίθουσα 220 θέσεων για μικρότερες θεατρικές , μουσικές η χορευτικές παραστάσεις

χώρο 700 τ.μ για εκθέσεις εικαστικών και άλλων τεχνών

υπαίθριο θέατρο

ηλεκτρονική βιβλιοθήκη

στούντιο επαγγελματικών ηχογραφήσεων

εστιατόριο με υπαίθριο χώρο για καλλιτεχνικές εκδηλώσεις

υπόγειους χώρους στάθμευσης και αποθήκες.

Για την παρουσία στα εγκαίνια απαιτείται σήμερα και αύριο ατομική πρόσκληση , ενώ στις 11 και 12 Δεκεμβρίου η Στέγη θα είναι ανοιχτή στο κοινό με δελτία εισόδου δίωρης παραμονής.

Το Σάββατο 20 Νοεμβρίου και ώρα 17.00μ.μ.
στον πολυχώρο Φουντούλη (Αντωνοπούλου με Δημητριάδος)
οι bookcrossers του Βόλου συζητούν με το συγγραφέα Δ.Αλεξίου για τα βιβλία του :
"Πικρά κεράσια" και "αμαρτωλά θαύματα"
και μαζί με το φιλόλογο και συγγραφέα Διονύση Λεϊμονή
επιχειρούν ένα παιχνίδι δημιουργικής γραφής.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Η λέσχη ανάγνωσης καθηγητριών και το βιβλιοπωλείο Χάρτα σας προσκαλούν την Παρασκευή 19 Νοεμβρίου και ώρα 19.30 μ.μ. στην παρουσίαση της νέας Ποιητικής συλλογής του Ντίνου Μιχελή

«Αμφιλύκη» από τις εκδόσεις Καλέντη.

Για το βιβλίο θα μιλήσει ο φιλόλογος Διονύσης Λεϊμονής.

Θα ακολουθήσει ανάγνωση ποιημάτων με συνοδεία κιθάρας από τον κο Κώστα Νέλλα, καθηγητή μουσικής ,από τον ίδιο το δημιουργό.

Στο χώρο θα εκτίθενται και πίνακες του ποιητή.

Ο Ντίνος Μιχελής γεννήθηκε στη Λαμία το 1947.Σπούδασε ιατρική στην Αθήνα και καρδιολογία στη Δ. Γερμανία. Είναι μέλος του εικαστικού Επιμελητηρίου Ελλάδος. ΄Εχει ζωγραφίσει τις εξής ενότητες:»Ποδοσφαιριστές»(1985), «Τάνκερς»(1987),

«Μεγάλα γυμνά»(1989), «Μοτοσυκλετιστές»(1993) «…Και ιδού ίππος..» (1994), «Μεταμορφώσεις Ι»(1995), «Μεταμορφώσεις ΙΙ»(1996), «Μεταμορφογενέσεις» κύκλος 1ος (1997), «Μεταμορφογενέσεις» κύκλος 2^ος (1998), « Εντυπώματα»(2000), «Μοτοσυκλετιστές ΙΙ» (2003), «Πυγμάχοι» (2004-2005)

΄Εχει κάνει πολλές ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. ΄Εργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές και πινακοθήκες της Ελλάδας και του εξωτερικού. Είναι μέλος της εταιρείας Ελλήνων λογοτεχνών .΄Εχει εκδόσει τις ποιητικές συλλογές «Poema» , «΄Ασμα Εσώτερον» , «Δίσεκτη εποχή», «Μαλιακός» , « Το χάος και το Φως» ,»Μεταμορφογενέσεις «, « Ο λανθάνων Ιούνιος» και « Η σαγήνη του σκότους» .Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα Γερμανικά και τα αγγλικά.

the book ' s journal.

Ένα καινούργιο περιοδικό για το βιβλίο κυκλοφορεί από σήμερα, με τίτλο ''The Book's Journal'' (το περιοδικό των Βιβλίων) και ζητά την προσοχή μας. Στο πρώτο τεύχος του, φιλοξενεί, μεταξύ άλλων, ένα εκτενές αφιέρωμα του Τάσου Τέλογλου στην διαδρομή του θρυλικού Πολωνού ρεπόρτερ Ρίτσαρντ Καπισίνσκι, μια κριτική προσέγγιση της Κατερίνας Σχινά στο έργο του συγγραφέα Ίαν Μακ Γιούαν, με αφορμή το τελευταίο του μυθιστόρημα «Solar», που θα κυκλοφορήσει τον ερχόμενο μήνα και σε ελληνική μετάφραση, την έκκληση που συνυπέγραψε ο Βάσλαβ Χάβελ μαζί με πρωτεργάτες της κίνησης της «Χάρτας 77», προς την επιτροπή των Νόμπελ Ειρήνης, να δώσει το βραβείο στον κινέζο αντιφρονούντα Λιου Σιαομπό και πολλά ακόμα ενδιαφέροντα άρθρα, σχόλια και παρεμβάσεις .

Τα αναλυτικά κείμενα για το βιβλίο, τις ιδέες , τα γράμματα και τις τέχνες, υπογράφουν έγκυροι δημοσιογράφοι, συγγραφείς και επιστήμονες.

Στο τιμόνι του περιοδικού, ο δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου, Ηλίας Κανέλλης.

Η τιμή του ανέρχεται στα 5 ευρώ.

H Επιτροπή Νόμπελ απένειμε το φετινό Νόμπελ Λογοτεχνίας στον μάχιμο περουβιανό συγγραφέα Μάριο Βάργκας Γιόσα. Ο Γιόσα γεννήθηκε το 1936 στην Αρεκίπα του Περού.

Με το πρώτο του μυθιστόρημα "Η πόλη και τα σκυλιά", έγινε γνωστός σε όλο τον κόσμο.

Oι απόψεις του Γιόσα επηρεάζουν την λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία και όχι μόνο.

Το 1990 είχε διεκδικήσει την προεδρία του Περού, χωρίς επιτυχία και παραμένει πάντα στο προσκήνιο.
Ξεκίνησε ως οπαδός της ένοπλης πάλης αλλά μεταλλάχθηκε σε έναν φιλελεύθερο δημοκράτη.

Ο ίδιος έχει πει για την τέχνη του «Eίναι σίγουρο πως γράφεις, για να ζήσεις όσα δεν μπορείς στην πραγματική σου ζωή, είναι ένας τρόπος να ζεις πολλά πεπρωμένα, πολλές εμπειρίες, να υποδύεσαι πολλούς ρόλους. Ο λόγος ύπαρξης της λογοτεχνίας είναι να προσφέρει στη ζωή σου, όλες αυτές τις εμπειρίες που δεν μπορείς να έχεις στην πραγματικότητα, ενώ συγχρόνως το μυαλό σου τις αποζητά. Tο να γράφεις σήμερα είναι η αναζήτηση μιας ασφάλειας μέσα στην ανασφάλεια. Eνα είδος μαγικού κλειδιού, ικανού να δώσει μια λογική συνοχή σε αυτό που διαφορετικά θα ήταν απόλυτα»

«Η πόλη και τα σκυλιά» (μτφρ. Aγγελική Aλεξοπούλου,1999, Καστανιώτης) παραμένει κορυφαίο έργο του. Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε μια στρατιωτική σχολή της Λίμας, η οποία λειτουργεί περίπου σαν αναμορφωτήριο. Οι έφηβοι τρόφιμοι φτιάχνουν το δικό τους σύστημα κανόνων «συνενοχής», «συντροφικότητας», «τιμής». Αρκεί όμως μια κλοπή, ένας θάνατος κι ένας έρωτας για να τιναχτούν όλα στον αέρα.

Στην Ελλάδα κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήματα Μια ιστορία για τον Μαύτα (μτφρ. Aγγελική Aλεξοπούλου, 1997), Τα τετράδια του δον Ριγοβέρτο (μτφρ. Bιβή Φωτοπούλου, 2001), Η γιορτή του τράγου (μτφρ. Aγγελική Aλεξοπούλου, 2002), Το πράσινο σπίτι (μτφρ. Kατερίνα Tζωρίδου, 2005). Επίσης κυκλοφορεί η αυτοβιογραφία του με τον τίτλο Το ψάρι στο νερό (μτφρ. Λήδα Παλλαντίου, 1999) και το δοκίμιό του Επιστολές σ' ένα νέο συγγραφέα (μτφρ. Mαργαρίτα Mπονάτσου, 2001).Όλα τα βιβλία του έχουν εκδοθεί από τις Εκδόσεις Καστανιώτη.

Στη χώρα μας παίζεται φέτος για δεύτερη χρονιά το θεατρικό του έργο «La Chunga» (1985),στο θέατρο «Επί Κολωνώ», σε σκηνοθεσία Ελένης Σκώττη, με πρωταγωνίστρια την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη.

Σε ανακοίνωσή της η Ακαδημία αναφέρει ότι τιμά τον 74χρονο συγγραφέα για «την χαρτογράφηση των δομών εξουσίας και τις καυστικές εικόνες της αντίστασης του ατόμου, της επανάστασης και της ήττας».

ΑΠΟΝΟΜΗ ΒΡΑΒΕΙΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ 2010

Την Πέμπτη, 30 Σεπτεμβρίου, στις 8.00 μ.μ., στο Ινστιτούτο Γκαίτε της Αθήνας έγινε η απονομή των Βραβείων Λογοτεχνικής Μετάφρασης 2010, από το Ευρωπαϊκό Κέντρο Μετάφρασης Λογοτεχνίας και Επιστημών του Ανθρώπου (ΕΚΕΜΕΛ) και τα μορφωτικά ινστιτούτα της Αθήνας (Γαλλικό Ινστιτούτο, Ελληνοαμερικανική Ένωση, Ινστιτούτο Γκαίτε, Ινστιτούτο Θερβάντες και Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο) σε πέντε μεταφραστές της αγγλόφωνης, γαλλόφωνης, γερμανικής, ισπανόφωνης και ιταλικής λογοτεχνίας.

Βραβεύτηκαν οι:

Γιώργος Κυριαζής

με το Βραβείο λογοτεχνικής μετάφρασης αγγλόφωνης λογοτεχνίας

για το βιβλίο Ενάντια στη μέρα του Thomas Pynchon (εκδόσεις Καστανιώτη).

Συνυποψήφιοι στην τελική λίστα ήταν oΓιάννος Πολυκανδριώτης, για το βιβλίο Ο λύκος του Joseph Smith (Ελληνικά Γράμματα), και η Ρένα Χατχούτ, για το βιβλίο Μακρινή ακτή του Caryl Phillips (Scripta).

Ρίτα Κολαΐτη

με το Βραβείο λογοτεχνικής μετάφρασης γαλλόφωνης λογοτεχνίας

για το βιβλίο Η κόκκινη Μασσαλία του Maurice Attia (εκδόσεις Πόλις).

Συνυποψήφιοι στην τελική λίστα ήταν ο Νίκος Δομαζάκης, για το βιβλίο Ο γύρος της φυλακής της Marguerite Yourcenar (Χατζηνικολή), και η Βάνα Χατζάκη, για το βιβλίο Τα θαύματα του κόσμου της Célia Houdart (Άγρα).

Γιάννης Καλιφατίδης

με το Βραβείο λογοτεχνικής μετάφρασης γερμανικής λογοτεχνίας

για το βιβλίο Ο κλέφτης του Georg Heym (εκδόσεις Νεφέλη).

Συνυποψήφιες στην τελική λίστα ήταν η Ιωάννα Μεϊτάνη, για το βιβλίο Αίσθημα ιλίγγου του W.G. Sebald (Άγρα), και η Αλεξάνδρα Ρασιδάκη, για το βιβλίο Επίκαιρη συμβουλή της Ilse Aichinger (Ροές).

Μελίνα Παναγιωτίδου

με το Βραβείο λογοτεχνικής μετάφρασης ισπανόφωνης λογοτεχνίας

για το βιβλίο Δον Κιχότε ντε λα Μάντσα του Miguel de Cervantes (Βιβλιοπωλείον της Εστίας).

Συνυποψήφιοι στην τελική λίστα ήταν ο Κρίτων Ηλιόπουλος, για το βιβλίο Για τα μάτια σου του Daniel Chavarría (Opera), και η Ιφιγένεια Ντούμη, για το βιβλίο Αυτόματο του Adolfo García Ortega (Πάπυρος).

Δήμητρα Δότση

με το Βραβείο λογοτεχνικής μετάφρασης ιταλικής λογοτεχνίας

για το βιβλίο Σκλάβοι της ελευθερίας του Giuseppe Conte (εκδόσεις Πόλις).

Συνυποψήφιοι στην τελική λίστα ήταν η Άννα Παπασταύρου, για το βιβλίο Η τέχνη της χαράς της Goliarda Sapienza (Πατάκη), και ο Ανταίος Χρυσοστομίδης, για το βιβλίο Ο χρόνος γερνάει γρήγορα του Antonio Tabucchi (Άγρα).

΄Ενα βιβλίο ζητά... το μάστορά του νο 2.
Αν σ' αρέσει το βιβλίο και θέλεις να το μοιραστείς, να μεταδώσεις ιδέες, ν' ανταλλάξεις σκέψεις - απόψεις - πιστεύω, ν' ανοίξεις συζήτηση με άλλους βιβλιόφιλους, γίνε ο μάστοράς του! Άνοιξε την... καρδιά σου πάνω σ' αυτό, βγάλε σκόρπια πουλιά, φέρε στο φως τα σημεία που σε συγκίνησαν, μην τα κρατήσεις μόνο για σένα, συζήτησέ τα με άλλους αναγνώστες χωρίς... δεύτερη συζήτηση. Το πρόγραμμα της Ελληνικής Λέσχης του Βιβλίου «μ' ένα βιβλίο συζητώ», σου δίνει τη δημιουργική αυτή δυνατότητα. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα κοινωνικοποίησης των βιβλιόφιλων αλλά και του βιβλίου ποιότητας που αφήνει ξεχωριστή γεύση σε όσους το δοκιμάζουν! Είναι από τις περιπτώσεις που διαπιστώνεις πως το εμείς είναι πιο... νόστιμο από το εγώ! Διάρκεια: Ιούνιος-Δεκέμβριος 2010. Ένα από τα παρακάτω βιβλία είναι πάντα ανοιχτό για συζήτηση!

Αβιγκένας ή ο δρόμος του Ισπαχάν του Ζιλμπέρ Σινουέ, εκδόσεις Ψυχογιός.

Αυτό το αξιόλογο βιβλίο του πολυγραφότατου Γάλλου συγγραφέα μας μεταφέρει στην Περσία του 11ου αιώνα, όπου κυριαρχούν διαμάχες, έριδες, πόλεμοι μεταξύ δυναστειών. Μέσα σε αυτό το χάος μεγαλουργεί ένας ιατροφιλόσοφος, ο Αβιγκένας. Ένας γιατρός -άνθρωπος και συγγραφέας. Ένας μαθητής του προσπάθησε να διασώσει τα έργα του, όσα μπόρεσε. Εκτός από τη ζωή αυτής της αξιόλογης μορφής, το βιβλίο περιγράφει με γλαφυρότητα τους τόπους, τις συνήθειες και το πνεύμα εκείνης της εποχής.

Χορός των μεταμφιεσμένων, εκδόσεις Ψυχογιός. Η Μάρω Βαμβουνάκη γράφει ένα ψυχολογικό μυθιστόρημα για τη μεταμφίεση και τις προεκτάσεις της στο σήμερα ορμώμενη από τη γοητεία που ασκεί πάνω της αυτή η γιορτή του παρελθόντος -οι λεγόμενοι χοροί των μεταμφιεσμένων. Οι καλεσμένοι στους χορούς αυτούς είχαν τη δυνατότητα να γευτούν για λίγο τη χαρά της απόλυτης ελευθερίας του να γίνεις αυτό που ονειρεύεσαι, να γίνεις κάτι «άλλο» από τον εαυτό σου. Για να γίνεις, όμως, κάτι διαφορετικό πρέπει να συνειδητοποιείς ποιός στα αλήθεια είσαι. Στα πλαίσια αυτά αντιδιαστέλλει την ποιητική διάσταση της μεταμφίεσης του παρελθόντος με τη μεταμφίεση του σήμερα που αποτελεί μια επιφανειακή συνήθεια ως αποκριάτικο έθιμο και κυρίως, έναν εξαναγκασμό, αν αναλογιστεί κανείς πως λίγο πολύ όλοι μας βάζουμε τους εαυτούς μας σε μια κατάσταση διαρκούς μεταμφίεσης, ώστε να επιβιώσουμε σε μια κοινωνία που θέλει να μας επιβάλλει την υποκρισία, τη σύγχυση ταυτότητας, την απουσία κέντρου ζωής.

Τα ρόδα της μοναξιάς, της Jacqueline de Romilly από τις εκδόσεις Συνάψεις. Έξι μικρά δοκίμια, ρόδα που άνθισαν στη μοναξιά της μεγάλης ηλικίας της συγγραφέως, διεθνούς φήμης ελληνίστριας. Η συγγραφέας έχει φτάσει στην ηλικία των απολογισμών, στο σημείο που η ζωή της γίνεται κάθε στιγμή όλο και πιο πολύτιμη. Με αφορμή κάποια αντικείμενα οικεία, λίγο-πολύ ξεχασμένα, που όμως καθένα τους κουβαλά ίχνη της ζωής της, καταφέρνει να ξετυλίξει το μίτο των σκέψεών της. Τα περιβάλλει με τις αναμνήσεις και τα ονειροπολήματά της και ξαναβρίσκει σε αυτά όλη εκείνη τη χαμένη εσωτερικότητα που τα συνόδευε στις διάφορες εποχές της ζωής της. Σκέψεις, απλές και αυθόρμητες, προεκτάσεις και αποχρώσεις που γεμάτες αλήθεια και ομορφιά αγγίζουν ή συνεπαίρνουν τον αναγνώστη, ξυπνώντας δικές του ξεχασμένες εμπειρίες της καθημερινότητας. Το αρμονικό δέσιμο του διανοητικού και του συναισθηματικού στοιχείου στη γραφή της συγγραφέως που οικοδομεί όλο το έργο της, κάνει και εδώ το θαύμα του.

Εμείς οι ζωντανοί, εκδόσεις Ωκεανίδα. Αριστουργηματικό μυθιστόρημα για την υπέρτατη αξία της ανθρώπινης ζωής, της Άυν Ραντ. Μετά την Οκτωβριανή επανάσταση στη Ρωσία, χρόνια δύσκολα, σκληρά, με νωπές ακόμα τις πληγές και τα μίση του πολέμου, τρεις άνθρωποι μπλέκονται σ' ένα συγκλονιστικό τρίγωνο έρωτα και πάθους. Μέσα στη θύελλα των γεγονότων, οι νέοι αυτοί συγκρούονται με τη φοβερή πραγματικότητα σε έναν αγώνα ζωής, επιβίωσης και ευτυχίας, αγώνα απίθανα τραγικό, με εξάρσεις, καταστροφές, μικρότητες, αλλά και αφάνταστο μεγαλείο.

Ο βιολονίστας. Μυθιστόρημα του Κώστα Καρακάση, εκδόσεις Ψυχογιός. Ιστορία αγάπης που ξεκινά ένα Χριστουγεννιάτικο βράδυ σε κάποιο δρόμο της Αθήνας. Ένας εκπληκτικός βιολονίστας και μια πάμπλουτη κληρονόμος θα συναντηθούν από τη μοίρα. Έτσι αρχίζει και ξετυλίγεται ο μίτος μιας απίστευτης ιστορίας, τεσσάρων γενεών μουσικών που μεταναστεύουν σαν πλάνητες τσιγγάνοι. Κωνσταντινούπολη, Βιέννη, Βουδαπέστη ...με κατάληξη την Αλεξάνδρεια και τέλος την Αθήνα. Έρωτες, πάθη, σαγηνευτικές περιπέτειες μα και ανθρώπινα δράματα που συνθέτουν την ίδια τη ζωή. Και όλα αυτά ρέουν σαν τη μουσική που φτερουγίζει από τις χορδές ενός βιολιού και σφραγίζει το βίο και την πολιτεία των ανδρών που το κράτησαν στα χέρια τους. Από τα μαγικά τους δάχτυλα ξεχύνεται ένας ολόκληρος κόσμος αισθημάτων και παθών, έτσι όπως ακριβώς πρέπει να κάνει η μουσική και η όποιας μορφής μεγάλη Τέχνη. Να συγκινεί και να μαγεύει!

Το όνομά μου είναι Rachel Corrie, εκδόσεις Αιώρα. Ένα πολύ ενδιαφέρον θεατρικό σενάριο που αποτυπώνει την αγωνία και την ανάγκη της 23χρονης Αμερικανοεβραίας Rachel για προσφορά στους Παλαιστίνiους. Ένα σενάριο αληθινό που αντικείμενό του είναι η συνεχώς τεταμένη κατάσταση στη Λωρίδα της Γάζας. Γνωρίζοντας πως δεν πρόκειται για τηλεοπτικό ή άλλο μακρινό σενάριο, αλλά δυστυχώς για βίωμα πολλών ανθρώπων, η Rachel επέλεξε να βρεθεί μέσα σε αυτό, χωρίς να επιδιώξει να γίνει πρωταγωνίστρια. Και όμως, όλα τα φώτα στράφηκαν πάνω της, όταν στις 16 Μαρτίου 2003, τον ειρηνικό ακτιβισμό της κατά της κατεδάφισης σπιτιών διέκοψε με... αβάσταχτη ελαφρότητα μια ισραηλινή μπουλντόζα.«Η ελαφρότητα... -μεταξύ ζωής και θανάτου δεν υπάρχουν καν διαστάσεις. Δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχει δικαιοσύνη, δεν υπάρχουν εγγυήσεις. Είναι απλώς ένα «δε βαριέσαι»... σ. 47.

Το ημερολόγιο της ευτυχίας του Νικολάε Στάινχαρτ, εκδόσεις Μαΐστρος. Κορυφαίο βιβλίο από τη σημαντικότερη πνευματική μορφή της σημερινής Ρουμανίας, μας αποκαλύπτει το μυστικό ενός επώδυνου δρόμου που οδηγεί στην ολοκλήρωση και την ευτυχία. Μια σπουδαία λογοτεχνική διαθήκη που μαγεύει τον αναγνώστη. Έργο πολιτικού, πνευματικού και λογοτεχνικού ενδιαφέροντος, με ιδιαίτερα ζωντανή γραφή και αφήγηση. Ο Νικολάε Στάινχαρτ, Ρουμάνος εβραϊκής καταγωγής, ήταν μεγάλος ουμανιστής, τεράστιας φιλοσοφικής και λογοτεχνικής παιδείας. Πνεύμα ανήσυχο, ελεύθερο, ενοχλητικό για το ολοκληρωτικό καθεστώς, φυλακίστηκε, ώσπου τελικά, μετά από πολλές αναζητήσεις, στράφηκε στη χριστιανική Ορθοδοξία. Σαν άλλος Ντοστογιέφσκι, μετέτρεψε τη φυλακή του σε σπουδή στην ανθρώπινη ψυχολογία. Η οδυνηρή εμπειρία του από τις ανακρίσεις, τα βασανιστήρια, το συγχρωτισμό με κάθε καρυδιάς καρύδι, γονιμοποίησε τις ευρύτατες γνώσεις του. Το βιβλίο, στο οποίο καταγράφει την πνευματική του περιπέτεια και αναζήτηση, βιώματα και στιγμές της τραγικής καθημερινότητάς του, συνιστά χάρτη των ρουμανικών γραμμάτων και από τις σημαντικότερες πνευματικές καταθέσεις του 20ου αιώνα.

Συνδεδεμένοι, εκδόσεις Κάτοπτρο. Στο βιβλίο αυτό οι συγγραφείς Νικόλας Α. Χρηστάκης και Τζέιμς Χ. Φόουλερ παρουσιάζουν κάποια νέα στοιχεία σχετικά με το γεγονός ότι τα "κοινωνικά δίκτυα", όπως τα ονόμασαν, επηρεάζουν -πόσο;- κάθε πτυχή της ζωής μας. Όλα σχετίζονται -πόσο;- με το τι κάνουν, αισθάνονται και σκέφτονται οι άλλοι γύρω μας. Η θεωρία του βασίζεται στην ύπαρξη των δικτύων, μικρών ή μεγάλων, του κοινωνικού ιστού και την ύπαρξη μέσα σε αυτά δυνάμεων σύνδεσης και επιρροής. Ξεκίνησε ως ιδέα προς έρευνα και μελέτη προ 15ετίας όταν ο Ν. Χρηστάκης άρχισε να εργάζεται ως γιατρός σε ανίατους ασθενείς και βίωσε τις επιπτώσεις μεταδοτικότητας που είχε ο πόνος της αρρώστιας, ο φόβος του θανάτου και ο θάνατος στους οικείους τους. Στην εποχή της τεχνολογίας και του διαδικτύου η όποια επιρροή των άλλων στον κάθε χρήστη φαίνεται δεδομένη, αλλά ποτέ δεν μπορεί να αγγίξει τη μεταδοτικότητα των διαπροσωπικών σχέσεων της άμεσης ζωής. Εξάλλου, η ανθρώπινη ανάγκη επικοινωνίας είναι αυτή που δημιουργεί τα «κοινωνικά δίκτυα», χωρίς να αφήνει δυνατότητες να ξεφύγει κανείς από αυτά καθώς όλοι μας είμαστε μέρος του συνόλου. Όπως σημειώνει ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια, «Κανείς δεν θα ήθελε να ζει χωρίς φίλους, ακόμη και αν είχε όλα τα υπόλοιπα αγαθά». Φυσικά το «Συνδεδεμένοι» παίρνει πολύ συζήτηση...

Το νησί, εκδόσεις Διόπτρα. Το απόλυτο best seller για το 2007-2008, της Βικτόριας Χίσλοπ. Εξαιρετικό κοινωνικό μυθιστόρημα. Ένα λογοτεχνικό ταξίδι που σε συναρπάζει βασισμένο στο τρίπτυχο πόλεμος-αγάπη-τραγωδία. Ρεαλιστικό, καλογραμμένο, ανθρώπινο. Μήνυμα ζωής, αισιοδοξίας κι ελπίδας. Ένα χρονικό για τη Σπιναλόγκα και τους έγκλειστους κατοίκους της από τη νόσο του Χάνσεν. Σάλπισμα μάχης ενάντια στις κοινωνικές προκαταλήψεις και τον εγωκεντρικό ατομισμό σε όλα τα επίπεδα..

Η μάνα και το νόημα της ζωής, εκδόσεις Άγρα. Ψυχολογικό διήγημα του Ίρβιν Γιάλομ. Με ζωτικότητα, προσεγμένο λόγο, βαθιά γνώση, βαθύτατη ανθρωπιά. Με τολμηρή ειλικρίνεια ο ψυχίατρος-συγγραφέας ζωντανεύει εδώ, στο πιο προσωπικό από τα βιβλία του, τους περιορισμούς και τα λάθη του, τις φαντασιώσεις του, τις αμφιβολίες και τους πειραματισμούς του και μέσα από αυτά τη διαδρομή προς την κατανόηση, τη μάθηση και τη διδαχή. Τέσσερις αληθινές, αυτοβιογραφικές ιστορίες και δύο φανταστικά αφηγήματα με ήρωα τον Έρνεστ Λας, τον ψυχοθεραπευτή του μυθιστορήματος "Στο ντιβάνι", συνθέτουν ένα μωσαϊκό συγκλονιστικών καταστάσεων που κινούνται διαρκώς μέσα και έξω από τα όρια της ψυχοθεραπείας, διερευνώντας από μια ακόμα οπτική γωνία τα ανεξάντλητα ζητήματα της ζωής και του θανάτου, της ελευθερίας και της ευθύνης, του νοήματος της ύπαρξης και της απώλειάς του, της μοναξιάς και της κοινωνίας.

Κλέφτρα των βιβλίων, εκδόσεις Ψυχογιός. Ένα εξαιρετικό κοινωνικό μυθιστόρημα του Μάρκους Ζούσακ που χωρίς μεγαλόφωνα κηρύγματα μιλάει για την αγάπη για τα βιβλία, για την ειρήνη, για τον άνθρωπο. Κάτω από την καθημερινή απειλή του πολέμου τα βιβλία που κλέβει η μικρή Λιζέλ θα κρατήσουν συντροφιά σε εκείνη, στις περιπέτειές της, ακόμη και στο κυνηγημένο Εβραίο φίλο της που φιλοξενείται στο υπόγειο του σπιτιού των θετών γονιών της. Τα βιβλία θα τη βοηθήσουν να ξεπεράσει τους φόβους της, μέσα από αυτά θα μάθει τις λέξεις για παρηγοριά. Μια ιδέα πρωτότυπη, αλλά και συμβολική, είναι το γεγονός ότι αφηγητής της ιστορίας είναι ο θάνατος, κάτι που ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Ο θάνατος του Ζούσακ, όμως, είναι ευαίσθητος, λυπάται αυτούς που αναγκάζεται να μεταφέρει. Πρόκειται λοιπόν για μια μαγική ιστορία μέσα στην ιστορία, δοσμένη με τις κατάλληλες δόσεις χιούμορ, ανθρωπιάς, μελαγχολίας και ρεαλισμού.

Ανατολικά τ' αρχιπελάγου, εκδόσεις Κέδρος. Η καταγραφή των βιωμάτων του νεαρού Αριστή και της οικογένειάς του, τα βάσανα του Ελληνισμού της Ανατολικά τ' Αρχιπελάγου μαρτυρικής γης, οι διωγμοί, ο πόλεμος, οι σφαγές, η καταστροφή της Ιωνίας, ο ξεριζωμός, και τέλος, η προσφυγιά στην Ελλάδα, είναι η πρώτη ύλη για τη συγγραφή από την Ευαγγελία Τέσση του άριστου αυτού βιβλίου. Περιγραφή άψογη από λογοτεχνικής πλευράς, πλούσιο σε συναισθήματα, αληθινό. Τα πάθη και τα βάσανα των Μικρασιατών, δίνονται με τον πλέον παραστατικό τρόπο. Ο μεγάλος διωγμός βαραίνει μνήμες. Γεγονότα που σημάδεψαν ολόκληρο έθνος και γενιές Ελλήνων, κάνουν το χέρι της συγγραφέως να μη σταματά, δημιουργώντας στον αναγνώστη ξεχωριστά συναισθήματα. Η αγάπη προς την πάτρια γη, την οικογένεια, τα ιδανικά, ο σεβασμός μεταξύ των μελών της οικογένειας και του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος, μα προπαντός το χρέος προς την πατρίδα, είναι τα στοιχεία εκείνα που κάνουν το βιβλίο αυτό ξεχωριστό.

Εφιάλτης του Βοσπόρου, εκδόσεις Κονιδάρης. Μεγανήσι, Λευκάδας.... Ένα βραχονήσι, που αιώνες τώρα, ταξιδεύει στον απόηχο της Σαπφικής λύρας... Σκληροί καραβάνθρωποι έζησαν σε τούτο τον τόπο. Φύτρα ξεχωριστή. Μορφές σκαμμένες από τον ήλιο και την αρμύρα. Συχνά, αφηγητές συγκλονιστικών ιστοριών, που έζησαν οι ίδιοι. Σε τούτο το βιβλίο ο συγγραφέας Γιώργος Φερεντίνος αφηγείται μια απίστευτη ιστορία, όπως την άκουσε από το μπάρμπα Γεράσιμο, τον έναν από τους τρεις ριψοκίνδυνους ναυτικούς που κατάφεραν να δραπετεύσουν από τις φυλακές του Μπαϊράμ Πασά της Τουρκίας επί εποχής Ετζεβίτ. Με ψεύτικες κατηγορίες τους έχωσαν στα μπουντρούμια και εκεί μέσα έζησαν για 5 χρόνια στιγμές ανείπωτης φρίκης... Με αποκορύφωμα το Μπαϊράμι, όπου ο Τούρκος υπουργός δικαιοσύνης ερχόταν για επιθεώρηση. Εκεί, φάτσα στον κύριο Υπουργό, έβαζαν τα φυλακισμένα παιδάκια με το χαμένο βλέμμα.. Μισόγυμνα, σκελετωμένα, και δε ρώτησε ποτέ ο άθλιος, ποιος θεομπαίχτης δικαστής έστελνε μέσα σ' εκείνον τον οχετό, τον ανθό από τα νιάτα της πατρίδας του... Αλλά και η δική μας πατρίδα, πνιγμένη στην εγκληματική αδράνεια της γραφειοκρατίας, με μια πρεσβεία άχρηστη, έκανε τους παράνομα φυλακισμένους να ζήσουν στο πετσί τους όλη την εξοργιστική οκνηρία της σε βαθμό σήψεως... Μια αληθινή ιστορία που οδηγεί σε πλήρη δικαίωση όσους επιμένουν να μάχονται κόντρα στην ταπείνωση και το διασυρμό του ανθρώπου, απανταχού γης.

Μικρασίας έρως, διηγήσεις ιστορικές του Δημήτρη Καραβασίλη, εκδόσεις Αρμός. Ένα ξεχείλισμα νοσταλγίας του συγγραφέα για τη γενέτειρά του, την Ίμβρο. Με αφορμή κάποια γεγονότα που συμβαίνουν, βρίσκει κανείς μέσα στο βιβλίο προεκτάσεις δοσμένες λυρικά, συναισθήματα έντονα και σκέψεις που χάνονται στην ομίχλη... «Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι,/ Στοιχειό είναι και με προσκαλεί. Ψυχή, και με προσμένει», γράφει ο Κωστής Παλαμάς. Αυτός ο έρωτας του συγγραφέα για το σπίτι και την πατρίδα του, αυτή η νοσταλγία που ξεχειλίζει από την ψυχή του, προκαλούν ρίγη συγκίνησης στον αναγνώστη. Μπορεί από ένα γεγονός τόσο θλιβερό όπως είναι ο εκπατρισμός, να δημιουργηθεί κάτι τόσο ωραίο που να επισκιάζει τη θλίψη;

Η ιστορία του Τομ Τζόουνς, ενός έκθετου, εκδόσεις Πατάκη. Μυθιστόρημα κοινωνικό του Χένρυ Φίλντινγκ. Ένα βρέφος εγκαταλείπεται από τη μητέρα του στο σπίτι ενός πλούσιου γαιοκτήμονα γνωστού για τον εξαιρετικό χαρακτήρα του και τα αισθήματα δικαίου και αγαθοσύνης που τον διέπουν. Το μωρό σιγά-σιγά μεγαλώνει και εξελίσσεται σε ένα θαυμάσιο νεαρό που καμιά φορά παρασύρεται από τις ορμές του και δημιουργεί προβλήματα στον περίγυρό του. Θύμα συκοφαντίας από ανθρώπους του περιβάλλοντός του, εγκαταλείπει το σπίτι και τον άνθρωπο που τον ανέθρεψε και ψάχνει την τύχη του στην ευρύτερη ζώνη της επαρχίας και του Λονδίνου προσπαθώντας να ξανακερδίσει την αγαπημένη του. Γραμμένο στα μέσα του 18ου αιώνα, το μυθιστόρημα αυτό ευφραίνει την καρδιά του αναγνώστη -αν αυτός αποφασίσει να ξεχάσει τον τρόπο που είναι γραμμένα τα σύγχρονα μυθιστορήματα, τρόπο συνήθως βιαστικό και επιπόλαιο: Παρακολουθώντας φράση-φράση την εξέλιξη της πλοκής, παρασύρεται από τον εμπνευσμένο τρόπο γραφής του συγγραφέα, που λεπτολογώντας την κάθε βελονιά με χιούμορ, αλλά και καλοσύνη, κεντάει τον καμβά της ιστορίας αυτής.

Ξιφίρ Φαλέρ, εκδόσεις Καστανιώτης. Μυθιστόρημα κοινωνικό, εποχής, της Αθηνάς Κακούρη. Η ιστορία εξελίσσεται σε μια μικρή χώρα που πάσχιζε να κρατηθεί ουδέτερη στα 1916, ενώ γύρω της μαινόταν ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Παρουσιάζονται ποικίλοι τύποι ανθρώπων από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, που ζούσαν, λίγο-πολύ, με ανεμελιά και αυταρέσκεια -από την ελαφρόμυαλη και ερωτευμένη Κάτε και τον Κυριάκο Κανιστράκη, που θεωρούσε τον εαυτό του παντοδύναμο, ως το άτακτο λουστράκι, τον Όμηρο-, αλλά και τα «γρονθοκοπήματα» μεταξύ των εκπροσώπων των Μεγάλων Δυνάμεων, οι ίντριγκες μεταξύ των κατασκόπων και διάφορα κωμικοτραγικά επεισόδια. Το βιβλίο ξεχωρίζει για τις ευρηματικές εκφράσεις του, που προκαλούν αυθόρμητο γέλιο -τόσο σπάνιο πια! Πραγματικά απολαυστικό. Ο τίτλος του βιβλίου προέρχεται από μια Επιθεώρηση εκείνης της εποχής και σημαίνει περίπου «Ασυναρτησίες».

Κήποι από φως. Μια μυθιστορηματική θρησκευτική βιογραφία του Αμίν Μααλούφ από τις εκδόσεις Ωκεανίδα. Το μυθιστόρημα αυτό αφηγείται, με τη γνωστή λογοτεχνική διείσδυση του Μααλούφ, τη ζωή και τη δράση του Μάνη από τη Βαβυλωνία, τον 3ο αιώνα μ.Χ. Ο Μάνη μεγάλωσε μέσα σε ιδιάζουσες συνθήκες, αφού σχεδόν μωρό αρπάχτηκε από την αγκαλιά της μητέρας του και μεγάλωσε στη χριστιανική αδελφότητα των «καθαρών» και «αναμάρτητων» «Ασπροντυμένων», ανάμεσα σε άντρες, στη σοβαρότητα και τυπικότητα του κοινοβίου. Ήταν η ανάγκη του να ξεφύγει από το Σκότος της αφύσικης, απάνθρωπης, τυποκρατικής αδελφότητας που τον οδήγησε στη βασική του ιδέα θεώρησης του κόσμου: Φως- Σκοτάδι (μανιχαϊσμός). Έγινε γιατρός, ζωγράφος, οραματιστής ενός καινούριου κόσμου, προφήτης. Το εσωτερικό του φως οδηγούσε την πορεία του και η προσωπική ακτινοβολία του επιδρούσε ευεργετικά και ανθρωπιστικά στους απλούς ανθρώπους, αλλά και στους καλοπροαίρετους πρίγκιπες, άρχοντες και πανίσχυρους βασιλιάδες.