25η Μαρτίου1821

Το 1821 η βούληση των Ελλήνων να αποκτήσουν επιτέλους την ελευθερία τους από τους Τούρκους οδήγησε στην κήρυξη της επανάστασης .Με αφορμή την ημέρα του Ευαγγελισμού που συμβολίζει την υπόσχεση του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων ο άνεμος της λευτεριάς έγινε καταιγίδα και λαίλαπα που σάρωσε την Ελλάδα κι έφερε νίκες και χαρές, αλλά και βάσανα και διχόνοια. ΄Εφερε επίσης τις Μεγάλες δυνάμεις εναντίον μας στην αρχή και στο πλευρό μας αργότερα όταν έκριναν ότι η δημιουργία ενός μικρού ελληνικού κράτους εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους .

Οι Έλληνες αγωνίστηκαν με πείσμα να στεριώσουν αυτό το μικρό κράτος και να το μεγαλώσουν. Από το 1832 που γίναμε ανεξάρτητο κράτος, συνεχώς πολεμούσαμε με νύχια και με δόντια μέχρι να φτάσει η Ελλάδα μας στη σημερινή της μορφή. Πορευόμασταν σ’ ένα δρόμο στρωμένο μ’ αγκάθια αλλά ποτέ δεν το βάλαμε κάτω, συνεχώς αγωνιζόμασταν.

Σήμερα όμως ποια είναι η σχέση των σημερινών Ελλήνων με τους προγόνους τους; Πόσα ξέρουν τα παιδιά μας για τους προγόνους τους ;Οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής μας αφήνουν να αναλογιστούμε την πορεία μας ως έθνους μέσα στο χρόνο;

Από την εποχή της αρχαίας Ελλάδας μέχρι την εποχή της επανάστασης του 1821 ,τη Μικρασιατική καταστροφή ,την κατοχή, τη δικτατορία, οι ΄Ελληνες πάντα αποδεικνύουν ότι έστω κι αν μερικές φορές ξεχνούν την ιστορία τους ,όταν έρχεται η κρίσιμη ώρα πάντοτε κάνουν το χρέος τους απέναντι σε αυτή τη χώρα ,που αν και πολλές φορές τους πληγώνει , είναι γραμμένο στα κύτταρά τους να την αγαπάνε ως την τελευταία τους πνοή.

Σήμερα που οι καιροί είναι χαλεποί και πολλοί αμφισβητούν την καταγωγή ή την αυθεντικότητα των σημερινών Ελλήνων η υπεράσπιση των αξιών και των ιδανικών μας είναι επιτακτική ανάγκη. Χρέος λοιπόν όλων μας είναι όχι η απλή αναφορά της ιστορίας μας κάθε φορά που υπάρχει η αφορμή μιας εθνικής επετείου αλλά η καθημερινή μνήμη .Γιατί η ταυτότητά μας προσδιορίζεται από αυτά που ξέρουμε και από αυτά που μεταλαμπαδεύουμε στα παιδιά μας.

Η Ελλάδα δεν είναι απλά μια ιδέα . Δεν υπάρχει μονάδα, υπάρχει σύνολο. «Είμαστε στο εμείς κι όχι στο εγώ», όπως έλεγε κι ο μεγάλος μας Μακρυγιάννης.