Χάρισε ένα βιβλίο στη Μονάδα Τεχνητού Νεφρού!

Συνάντηση με τον συγγραφέα  Γιάννη Ατζακά

Την Τρίτη 17 Μαϊου 2016 είχαμε τη χαρά και την τιμή να συναντήσουμε από κοντά το συγγραφέα του "θολού βυθού" κο Γιάννη Ατζακά,ο οποίος μας μάγεψε με το πάθος και το χειμαρρώδη λόγο του.

Σε μία συνάντηση στο καφέ της λέσχης βρήκαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε μαζί του λίγο πριν την καθορισμένη παρουσίαση του νέου του βιβλίο "Λίγη φλόγα ,πολλή στάχτη" από τις εκδόσεις Άγρα.

Είχαμε ήδη συζητήσει το βιβλίο στην προηγούμενη συνάντηση της λέσχης μας και χαρήκαμε που μας δόθηκε η ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή και με τον ίδιο το συγγραφέα.

Οι παιδουπόλεις και η συμβολή τους στην ψυχοσύνθεση των παιδιών που φιλοξενούσαν,το ξύλο,η προπαγάνδα,η παντελής έλλειψη συναισθήματος μέσα στις παιδουπόλεις-εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων-η σταδιακή αφομοίωση των παιδιών και η "αποποίηση" των αριστερών γονιών από τα παιδιά που "ξεχνούσαν " σιγά σιγά τους γονείς  τους  μέσα στο αυστηρό περιβάλλον των παιδουπόλεων ήταν κάποια από τα θέματα που συζητήσαμε.Αλλά και πως από ένα προσωπικό βίωμα μπορεί κανείς να προχωρήσει στη λογοτεχνία και να καταφέρει να μη είναι απλά η κατάθεσή του αλλά η εξιστόρηση μιας γενιάς για τα όσα πέρασε τότε ώστε να ξεχωρίσει ο  καλός συγγραφέας από εκείνον που απλά παραθέτει τις εμπειρίες του.

Ο Γιάννης Ατζακάς είναι και δεν είναι ο Γιάννης Αρχοντής ,ο ήρωας του θολού βυθού.Γιατί στο βιβλίο εκείνο που ενδιαφέρει το συγγραφέα είναι όχι να κοιτάξει από την κλειδαρότρυπα στην ψυχή αυτού του παιδιού ,αλλά να καταγράψει το κλίμα της εποχής,το θολό τοπίο της ιστορίας και της κοινωνίας που δεν ήξερε πως να διαχειριστεί το ζήτημα του εθνικού διχασμού και τα ορφανά του εμφυλίου.

Ο θολός βυθός της μνήμης του παιδιού αλλά και η ωριμότητα του ενήλικα που εναλλάσσονται ως αφηγητές στο κείμενο- με κυρίαρχο όμως πρόσωπο της αφήγησης το παιδί- αποδεικνύουν τη συγγραφική μαεστρία του Γ. Ατζακά ο οποίος εύκολα περνά από το ένα πρόσωπο στο άλλο και αλλάζει φωνή.Η γραμμική αφήγηση του παιδιού ,αλλά και τα σχόλια του ενήλικα που έχει πλέον  αποκρυσταλλώσει άποψη για όσα συνέβησαν στο παρελθόν, οι καταπληκτικές περιγραφές του βουνού που πληγώνει και  της φθινοπωρινής καθόδου του Γιάννη Αρχοντή σε αυτό,όπως και της αγαπημένης-έσω και μέσα - θάλασσας αποδεικνύουν πως τα βιβλία του Γιάννη Ατζακά δεν είναι βιβλία που θα ξεχαστούν εύκολα ,αλλά θα συζητιούνται για χρόνια.Και δεν μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερη ικανοποίηση για ένα συγγραφέα από το να κερδίσει όχι την εφήμερη δόξα και τα φλας των φωτογράφων αλλά τη διαχρονική ανάγνωση των  έργων του και την  κατάκτηση μιας θέσης ανάμεσα στους συγγραφείς που αξίζει κανείς να διαβάζει και μετά από αρκετά χρόνια.

 Και βέβαια δεν θα μπορούσαμε να μην τον ακολουθήσουμε και στην κατοπινή παρουσίαση του νέου του βιβλίου "Λίγη φλόγα,πολλή στάχτη" ,εκδ.Άγρα στο Αχίλλειο από το  Σύλλογο Αποφοίτων Παιδοπόλεων , σε συνεργασία με τον φορέα Πολιτισμού της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού , «Μαγνήτων Κιβωτός , για τη διάσωση του πολιτιστικού αποθέματος»,  Η εκδήλωση υποστηρίχτηκε από τον Δ.Ο.Ε.Π.Α.Π. – ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Δήμου Βόλου.

Το βιβλίο παρουσίασε ο συντοπίτης μας κριτικός Λογοτεχνίας και ποιητής , Χρήστος Παπαγεωργίου , παλιότερα εκδότης του Βολιώτικου περιοδικού Λογοτεχνίας , «ΣΧΗΜΑ ΛΟΓΟΥ» , που μετρά οκτώ ποιητικές συλλογές ενώ  συνομίλησε με τον συγγραφέα Γιάννη Ατζακά ο Κώστας Ακρίβος, Φιλόλογος – Συγγραφέας.

Μία πολλή ωραία παρουσίαση στην οποία η σύζυγος του συγγραφέα Γιώτα Ατζακά διάβασε αποσπάσματα από το διήγημα του ''Αλιβάνιστος" και μας έδωσε μία πρόγευση για το ύφος των διηγημάτων

Παραθέτουμε το δελτίο τύπου της εφημερίδας  Μαγνησίας για το συγγραφέα.

Με την τριλογία του Διπλωμένα φτερά, Θολός βυθός και Φως της Φονιάς, δημοσιευμένη μεταξύ 2007 και 2013, ο Γιάννης Ατζακάς θα εξιστορήσει την πορεία μιας επώδυνης ενηλικίωσης. Ο αυτοβιογραφικός του ήρωας ξεκινάει τη διαδρομή του σαν οκτάχρονο παιδί από τη Θάσο του Εμφυλίου (η μάνα του έχει πεθάνει κι ο πατέρας του έχει περάσει ως πολιτικός πρόσφυγας στην Ανατολική Ευρώπη), συνεχίζει με μια μακρά περιπλάνηση στις Παιδοπόλεις της Φρειδερίκης (από την Αθήνα μέχρι τη Βέροια και τη Θεσσαλονίκη), στις οποίες μολονότι γιος κομμουνιστή θα ανακαλύψει ένα καταφύγιο θαλπωρής, και επιστρέφει ως έφηβος στον τόπο της γέννησής του, όπου θα βασανιστεί από τη συνεχιζόμενη πατρική απουσία. Μέσα ωστόσο από αυτή την παρατεταμένη περιπέτεια ο μικρός Γιάννης θα καταφέρει, πατώντας μια εδώ και μια εκεί, να αποδεσμευτεί από την παιδική και την εφηβική του ηλικία και να βαδίσει στον δικό του, εντελώς προσωπικό δρόμο, που δεν είναι άλλος από το γράψιμο.

Το πρόσωπο του μικρού Γιάννη θα το συναντήσουμε σε διάφορες εκδοχές (άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο αναγνωρίσιμο) τουλάχιστον στα μισά από τα διηγήματα που αποτελούν τη συλλογή «Λίγη φλόγα, πολλή στάχτη». Μια περιπλάνηση αυτή τη φορά στη φλεγόμενη δεκαετία του 1960, όταν ο παλαιός τρόφιμος των ιδρυμάτων της βασιλίσσης θα υιοθετήσει ως γνήσιο τέκνο του πατρός του τις ιδέες της Αριστεράς, ζώντας στο πετσί του τις καινούργιες της περιπέτειες: από τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη μέχρι τις απειράριθμες διώξεις και το κλίμα τρομοκράτησης σε όλα τα επίπεδα της καθημερινής ζωής. Με τη διαφορά πως ο ήρωας, σε όποιο όνομα κι αν ακούει από διήγημα σε διήγημα, δεν έχει ούτε το σιδερένιο ιδεολογικό σθένος του πατέρα του ούτε την αράγιστη ψυχική και σωματική αντοχή του. Και οι ιδέες του, μαζί με την ταξική καταγωγή του, μοιάζουν πολύ φτενές ή ασήκωτα βαριές για στυλώσουν εκείνο που συγκλονίζει τον ίδιο: την ανάγκη του για έναν βαθύ και απερίσπαστο έρωτα, που θα χαθεί μέσα στη ματαίωση μιας νιότης η οποία εντελώς άλλα έλπισε για τον εαυτό της και τον κόσμο. Και δεν είναι ασφαλώς τυχαίο πως όταν ο ήρωας (καθαρώς αυτοβιογραφικός ξανά) θα ανταμώσει τον πατέρα του στη Βάρνα, θα βρεθεί μπροστά σ’ ένα πολιτικό και ιδεολογικό ερείπιο, σ’ έναν άνθρωπο στραμμένο εξ ολοκλήρου στη μοναξιά του.

Και στα υπόλοιπα διηγήματα της συλλογής πάντως οι πρωταγωνιστές, που κινούνται σε ένα ευρύ χρονικό φάσμα (από το 1922 μέχρι και τα χρόνια της Μεταπολίτευσης), δεν θα έχουν σπουδαία τύχη. Άντρες και γυναίκες που θα χτυπηθούν αλύπητα από τον θάνατο (των άλλων και τον δικό τους), οικογένειες και περιουσίες που θα ξεκληριστούν, ανήμπορα αγόρια που θα ντραπούν μέχρις εσχάτων για τη φτώχεια και τον κατατρεγμό τους. Κι όλα αυτά με μια γλώσσα που παρά την κάποτε μελοδραματική πλοκή και δραματουργία της αφήγησης θα κατορθώσει να υπερβεί τα εσκαμμένα και να αναδείξει με τον συγκρατημένο λυρισμό της (ποτέ ξέχειλο, ποτέ περιγραφικό ή άσκοπο) από τη μια μεριά την ομορφιά των βορειοελλαδίτικων τοπίων και από την άλλη τον διαταραγμένο (από τον έρωτα αλλά και από τον πόνο) ψυχισμό των ηρώων. Το παρουσιαζόμενο βιβλίο , έτυχε εξαιρετικών κριτικών στους πρώτους πέντε μήνες της κυκλοφορίας του.

Ο πολύ γνωστός συγγραφέας , Βασίλης Βασιλικός γράφει στο ATHENSVOICE:

-Το πέμπτο βιβλίο του Γιάννη Ατζακά «Λίγη φλόγα, πολλή στάχτη» (εκδόσεις Άγρα, όπως και τα προηγούμενα) είναι μια σπονδή νεότερου διηγηματογράφου προς τον πατριάρχη του ελληνικού διηγήματος, τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Αλλά μια σπονδή διόλου κραυγαλέα, θα έλεγα σχεδόν ψιθυριστή. Δεν πρόκειται για ταπεινούς και καταφρονεμένους, αλλά για ταπεινούς και κυνηγημένους. Τα οκτώ διηγήματα της συλλογής (που μερικά είναι μικρές νουβέλες), ενώ αποτελούν ολοκληρωμένες αφηγήσεις της ανθρώπινης περιπέτειας με λεπτομερή καταγραφή της καθεμιάς, διασπαθίζονται διακριτικά από «φλασάκια» της ευρύτερης Ιστορίας: από τις τέφρες της Μικρασιατικής Καταστροφής ως και τη Χούντα των Συνταγματαρχών (εκλογές «της βίας και της νοθείας», 1961, δολοφονία Γρηγόρη Λαμπράκη, 1963, δολοφονία Γιώργου Τσαρουχά, 1968) που εκπυρσοκροτούν σαν ζιγκζαγκωτοί κεραυνοί στο σκοτεινό ουρανό της δεκαετίας των «sixties».

Και o Χρίστος Παπαγεωργίου γράφει γι’ αυτόν:

-Με δεδομένη την αγάπη, την εκτίμηση, τον σεβασμό, τη συμπάθεια, που ο συγκεκριμένος δημιουργός θρέφει απέναντι στον άγιο των γραμμάτων, τον Σκιαθίτη πεζογράφο κυρ Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, είναι λογικό, εμπνεόμενος από το έργο του, να κατασκευάζει ιστορίες –αληθινές, φανταστικές, μεικτές– που έρχονται σαν συνέχεια σε έναν κόσμο αληθινά αλλαγμένο, σε μια χώρα που μόνον η οικονομία σε όλα της τα επίπεδα παραμένει κυρίαρχο αίτημα.